Dicemen arriveert al in de middag in de Melkweg in Amsterdam. Met de soundcheck achter de rug staan de mannen relaxed bij hun merchandise. "We zijn helemaal niet zenuwachtig," vertelt Peter, de (contra)bassist. "Onze fans komen straks met de bus en we maken ons geen zorgen over ons optreden. We gaan gewoon ons best doen, zoals altijd. De Zuid-Hollandse Popunie had ons van tevoren opgebeld om te vertellen dat ze een bus hadden geregeld om onze fans te vervoeren naar de Grote Prijs. Daar hebben we natuurlijk enthousiast op gereageerd." De bus gaat van Rotterdam, via Maassluis en Den Haag naar Amsterdam. Peter: "Onze fans zijn belangrijk voor ons, het is net familie. Je komt ze vrijwel bij elk optreden tegen. Gaandeweg leren ze elkaar ook goed kennen." Jonathan, de drummer is niet op de hoogte van de concurrentie van de avond, noch Peter of Kees, de zangers. "We zijn geen voorstander van dat competitieve gedoe. We hebben meegedaan met de voorrondes en kwamen steeds verder, dat is mooi meegenomen." Peter: "Als we winnan, ga ik op zeker wel iets te drinken pakken!" Lachend vervolgt hij: "Eerlijk gezegd hebben we nog geen idee wat we gaan doen als we winnen, we rekenen er niet op. Dat deden we ook niet tijdens de voorrondes en tot onze verbazing gingen we steeds door naar de volgende ronde. Nu we hier staan is het wel gaaf om weer door te gaan naar de volgende ronde: Lowlands," glimlacht Kees. Op verzoek noemt Kees de beste kanten van de band op. "Onze grote kracht is vooral dat we anders klinken dan de andere bands die meedoen. Dat kan in ons voordeel werken", zegt Jonathan. "De afgelopen jaren hebben we gemerkt dat er toch meer heil werd gezocht in de alternatieve indie-muziek en volgens ons is dat een beetje over." De verwachting over de gevolgen van winnen is niet groot. "Aan de voorrondes hebben we ook weinig overgehouden. Meestal moeten we toch alles op eigen kracht doen." Ondertussen is na het avondeten de bus met fans gearriveerd. In groepjes staan ze bij de merchandise en trekken ondertussen veel bekijks. Veel zwarte kleding, luipaardprints, dobbelstenen en opgeschoren haar bij de vrouwen. Logo’s van Dicemen zijn overal op terug te vinden. In het haar, op handtasjes, dobbelstenen in de oren en om de nek. Bij de mannen maakt het niet zo veel uit. Er zijn wat hanenkammen en mannen in het zwart, doorgaans spijkerstof. De eerste band die mag spelen in deze groots opgezette competitie is Mr. Love and The Stallions. Aan de microfoonstandaard van de zanger hangt een witte string met het logo van de band. Zij spelen een goede, afwisselende set, met zo nu en dan ingetogen liedjes, die begeleid worden door de viool. Bij vlagen doet het denken aan de Belgische groep Millionaire. Om de twintig minuten wordt de fakkel doorgegeven aan de volgende band. Liesbet doet denken aan Ilse de Lange. Dat er veel publiek is meegekomen voor Playroll is duidelijk. Overal staan punkertjes met Playroll-shirts aan. Er zijn zelfs mensen die een groot spandoek voor deze band hebben gemaakt met de website erop vermeld. Jammer genoeg doet het vooral denken aan een middelbare school punkbandje. A#1 (AnumberOne) staatop het podium tussen allerlei knuffelbeesten. Romantische knuffelrock? Welnee, alternatieve pop! Bij Dicemen klimmen er fans op het podium om vervolgens weer het publiek in te duiken. De fotografen die voor het podium staan, doen hard hun best om de mensen achter hen, die een pit hebben gevormd, te weren. Dicemen speelt een goede strakke set, waarbij alle bandleden er helemaal voor gaan. "We hebben onszelf helemaal gegeven en voor ons gevoel is dat gelukt," puft Kees na afloop. "Een goed optreden! We vinden het niet erg dat fans tijdens het spelen het podium opklimmen. Leuk juist dat ze zo erin meegaan." Eleven geeft een goede set standaard rocknummers met hitpotentie. Skip the Rush krijgt ook goed de zaal mee met harmonieuze emo, evenals de rock and roll van Jewel in the Mire. Voor de uitslag van de wedstrijd moet het publiek verkassen van de Melkweg naar Paradiso. Voordat de bekendmaking volgt, wordt er eerst gespeeld door Satellite7, de winnaar van vorig jaar. De aanwezigen worden bijna in slaap gewiegd door deze band. Zeer ingetogen met hier en daar een kleine uitbarsting. En dan, na veel poeha, volgt eindelijk de bekendmaking. Vijf (Ferry Roseboom, Michael Peterson, Michel Schoots, Mar Melchers, Marc Stakenburg) van de zeven juryleden bepalen de uiteindelijke winnaar. Twee daarvan (Attie Bauw En Rakendra Smit) bepalen de beste muzikant. De publieksprijs wordt vanzelfsprekend door het publiek bepaald. De prijs voor de Beste Muzikant gaat naar de zanger van de groep Eleven, Antonie Fountain. De Publieksprijs gaat naar Playroll. En de winnaar van de Grote Prijs van Nederland 2003 is Eleven. "De jury loofde de band om hun gedurfde live-performance, goede zanger, hitpotentie en mooie songs." Dicemen is niet echt ondersteboven van de uitslag. Voorlopig zal de groep zich storten op andere zaken, zoals de nieuwe CD 'Thing Called Rock And Roll' die bijna klaar is. Hier en daar moet er nog wel wat afgemixed worden en dan is het af. Vervolgens is het de bedoeling de kant en klare CD aan te bieden bij platenmaatschappijen. "Meerdere kleine labels zijn geïnteresseerd," vertelt Jonathan. "Maar onder andere door mee te doen aan de Grote prijs proberen we ons ook in de kaart te spelen bij de grotere maatschappijen." Ook wil de band zoveel mogelijk rocken. "We krijgen wel veel succes in het buitenland en steeds vaker komt het nu voor dat we gevraagd worden om ergens te spelen. We kunnen dus ook veel verder dan die psycho’s. Dat hebben we gemerkt. En nu willen we ook veel meer metallaars en punks aanspreken. Maar onze fans, het blijft ons volk, ons vaste kliek. Ze zullen je nooit laten vallen en blijven je altijd volgen."