Opmerkelijk genoeg kwam de meest domme opmerking deze zomer niet van een NME journalist, een makelaar in pop, of een Idol. Nee, de grootste kul kwam uit de underground, al dient gezegd dat Josh Homme van Queens Of The Stone Age als goede tweede eindigde. Josh wist in OOR met niet geringe trots het volgende te melden: ‘Winona Ryder in d’r kont neuken op een Hollywoodfeestje is niet mijn ding.’ Tja. Misschien zou Josh dan eens willen opbiechten wat wel zijn ‘ding’ is, want neem me niet kwalijk, maar ik zou mijn artistieke energie juist graag met alle geweld in dat ‘ding’ willen steken. Maar goed, op een van de rock ’n roll forums op het net bestond een gesjeesde Amerikaan het om Europa af te doen als klotencontinent omdat er nogal wat te doen is om bandjes als The Strokes en The White Stripes. Hij was in Europa geweest en vond Europeanen idioten. Dat hij zijn wijsheden uit de NME had vertelde hij er niet bij, maar dat zijn dingen die Europeanen zelf ook liever voor zich houden. De kwibus riep ondertussen de Amerikanen op ‘de zaak weer in handen te nemen’, want hadden zij de rock ’n roll niet ontdekt, de garagerock gestalte gegeven, en op dit moment de nieuwe bands die echt krediet verdienen?! Is het niet schattig? Kredietwaardige bandjes uit Amerika wijken uit naar labeltjes in Europa omdat er bijna geen labels in Amerika zijn die nog singles durven te persen. Meestal zijn het Europeanen die weten waar de nieuwe Amerikaanse geluiden zitten omdat men in Amerika zo provinciaal is ingesteld, dat men niet verder kijkt dan de lokale club-scene of dealer. En mogen de Amerikanen ooit per ongeluk de garagerock uitgevonden hebben, zonder inbreng van Engelse singletjes in de vroege jaren zestig was het genre waarschijnlijk vroegtijdig aan truttigheid en debiliteit bezweken. De opstandige Amerikaan wekte niet de indruk in Europa concerten te hebben bezocht. Veel van de zogenaamde ‘kredietwaardige bandjes’ hebben namelijk het laatste jaar wel degelijk in Europa gespeeld. De kredietwaardige bandjes die niet in Europa speelden hadden eenvoudig geen poen om de overtocht te betalen, maar zijn aan het sparen. En heeft Europa zelf geen kredietwaardige bandjes? Is de rondreizende kwibus wel ergens een goeie platenzaak binnengestapt? Heeft hij wel op internet gespeurd naar lokale heisa? Nee, natuurlijk niet. De man is van McDonalds naar Burger King gereisd en heeft op een hotelkamer naar CNN zitten kijken. Ik kon niet nalaten de goede man aan te raden als de sodemieter zoveel mogelijk Amerikanen te mobiliseren om ‘de zaak weer over te nemen’. Scheelt ons in Europa een hoop apekool en bagger. Rijdt met je zatte kop eens een vinger van een Stroke aan flarden. Heeft Jack White health care? Kan daar niet iets aan gedaan worden zodat diens vinger nog wat langer gekneusd blijft? Et fucking cetera. Een gijzel voor de grap eens de editor van The Rolling Stone. Vraag als losprijs verplichte stukken over kredietwaardige bandjes. Want onder ons gezegd en gezwegen: de NME mag dan een kattenbak krantje zijn, ze hebben daar de laatste vier jaar wel een poging gedaan allerlei kredietwaardige ondergrondse bandjes uit Amerika te introduceren. Goed, als dat bandje dan vervolgens niet meedeed aan ‘duizend domme vragen van onze lezers’ en ‘fotoreportages tijdens toiletbezoek’, werd de band weer even snel van de redactietafel geveegd als de inferieure coke die de NME van The Libertines schijnt te hebben gekregen. Maar ontelbare kredietwaardige bandjes waar de gemiddelde ondergrondse Amerikaan nog nooit van gehoord heeft, hebben toch maar mooi het Britse rukblaadje gehaald. En laten we vooral niet vergeten dat wij zelfs op een zender als TMF ongecensureerde hiphop voor de kiezen krijgen terwijl ze in Amerika naar in scene gezette beach parties zitten te kijken waar homosensuele beroepsnegers billen keuren van de domste mutsen ter aarde, op het ritme van de meest achterlijke Rap & Bullshit denkbaar. Is het ondertussen de schuld van de Europeaan dat de Black Rebel Motorcycle Club na eerst The Jesus and Mary Chain te hebben geplunderd nu voor nog meer succes in onze contreien voor hun nieuwe album doodgemoedereerd de akkoordenschema’s van Oasis heeft nagevlooid? Dat de Yeah Yeah Yeahs hun oorspronkelijke compromisloze geluid hebben ingeruild voor een easy teenage U.K. version? Dat The Strokes elke opgenomen maat eerst naar de NME sturen met de bibberende vraag: ‘Is het zo goed?’ Als de domme Amerikaan die de tent over wil nemen weer een beetje bij zinnen is, zal hem misschien invallen dat het zaak is die kredietwaardige Amerikaanse bandjes waar hij zo prat op gaat zo te ondersteunen dat ze eindelijk eens iets overhouden aan een plaatje of een toernee, zodat ze genoeg geld hebben om Europa eens aan te doen. Tot het zover is, houden we graag de indruk in stand dat Europa enkel bezocht wordt door gehypte muzikanten die zo blasé zijn geworden dat ze zelfs hun neus ophalen voor de kont van Winona Ryder.