Popjournalisten krijgen vaak niet langer dan dertig minuten de kans een artiest te spreken. Dertig minuten (en regelmatig minder) waarin je je spullen uit moet pakken, het ijs moet breken en tot de kern moet zien door te dringen. En dan ben je ook nog een van de velen die op een dag aan de geinterviewde voorbij trekken. Tijd dus voor een plan. Niet aankomen met het standaard lijstje naar aanleiding van een nieuwe cd, maar op pad met circa twintig kaarten. Daarop persoonlijke vragen. Opdracht: trek een kaart en geef zo eerlijk mogelijk antwoord. In Naar Eer en Geweten uncut het resultaat. Het interview. Datum + plek: 4 december 2001 in een kleedkamer in de Melkweg. Rond zeven uur 's avonds, een paar uur voordat de band zal optreden. Duur: 15 minuten en 48 seconden totaal Geknipt en waarom: niks weggelaten, alleen wat schoonheidsfoutjes hersteld. Vooraf: Ik maakte me wat zorgen. In hoeverre was deze band te vertrouwen? Zijn het werkelijk broer en zus of hebben Meg en Jack een relatie gehad, zoals ook wel wordt gesuggereerd. Steken ze de draak met alles en iedereen of zijn ze serieus. En wat doet het met je wanneer je na jaren ploeteren opeens een doorslaand succes bent geworden. En zou Meg praten? Kanttekeningen bij het interview: Ik had maar vijftien minuten de tijd. Dat hadden de band en de platenmaatschappij van te voren bepaald. Daardoor was doorvragen lastig, want ik wilde niet te lang bij een onderwerp stil blijven staan (voor het radioformat heb ik in ieder geval vier bruikbare antwoorden nodig). Jack en Meg leken vriendelijk en vooral verlegen. Meg nog erger dan Jack. Het is mooi om te horen hoe zij af en toe Jack's hulp inroept. Tijdens het interview gaf zij vaak met haar ogen dicht antwoord, zoekend naar woorden, af en toe nerveus lachend. Ik hoor mezelf soms zoeken naar de juiste Engelse formulering, waar ik niet altijd in slaag (hoe zeg je 'lekker puh' in het Engels?). Volgens mij waren de White Stripes oprecht. Meest opvallende antwoord: Wat doet succes met je ego? Meg White: " Natuurlijk helpt het wel wat. Je gaat een podium op en mensen schreeuwen en juichen. Maar het schaadt je ook. Je denkt: die mensen weten niet wie ik werkelijk ben en als ze dat wel zouden weten zouden ze niet zo juichen. Dat creeert weer druk: het gevoel dat je meer, beter moet zijn dan je werkelijk bent."