CLUB LEK 17 mei 2000 Als Jaap Boots een keertje vrij heeft, is Job de Wit zijn vaste vervanger als gastheer van Club Lek. Hij wil niet deloyaal zijn, maar was uiteindelijk toch te porren voor een mening over de drie Belgische acts van deze avond: Ming Het Franstalige synthesizerduo Ming uit Brussel heeft enige moeite met interviews in het algemeen (vermoed ik) en de Engelse taal in het bijzonder. De zangeres vertelde meer beïnvloed te zijn door Franse chansons dan door rock & roll. Zolang zij zong had Ming nog wel iets schattigs. Maar toen haar mannelijke collega de microfoon nam werd de truttigheid mij echt te veel. Voor passie, energie en enthousiasme moet je niet bij deze groep zijn. Muzikaal gezien deed, ik noem maar iemand, Fay Lovski dit tien keer beter en twintig jaar eerder. An Pierlé Deze Vlaamse zangeres kan heel goed zingen en piano spelen. Ze is ook spontaan en innemend. Met deze zinnen ben ik technisch gedekt. Van haar Tori Amos-act ren ik echter gillend de studio uit. Het Club Lek-publiek adoreerde de jonge singer/songwriter bijkans. De ergonomisch verantwoorde strandbal waar Pierlé op zit, is natuurlijk wel heel cool. Geschmacksverstärker Het klapstuk van de avond, niet in de laatste plaats dankzij de zanger die als een krolse kater over het podium duikelde, gestoken in een wit pvc-Elvispak. Volgend seizoen een webcam bij Club Lek? Samen met zijn gitaarspelende en knoppen indrukkende collega zette hij de zaal op zijn kop. Geschmackverstärker, de naam komt van een chipszakje, maakt een soort van psychotische rock & roll waar Ming en An Pierlé een hartverzakking van zouden krijgen. Mogen deze heren naar Lowlands alstublieft?