Deze keer is er extra aandacht besteed aan het artwork. De plaat lonkt door het opvallende rood al op afstand naar de argeloze platenkoper.
Critici hebben het vaak over de moeilijke tweede plaat. De plaat die een band kan maken of breken. Bij Black Bottle Riot kan ik er kort over zijn. Ze hebben een verdienstelijk plaat afgeleverd. Geen wereldalbum maar gewoon een fijne plaat. Weliswaar is het album wat aan de korte kant, zeker als je de overbodige ballad Away From The Shore wegdenkt. Maar dat wordt door de kwaliteit van de overige acht nummers meer dan goedgemaakt. Mede ook door de voortreffelijke productie. Menige Amerikaanse band zou er jaloers op zijn.
Het album opent sterk met de titelsong. Deze lijn wordt in de volgende nummers goed doorgetrokken: goed gitaarwerk en prima zanglijnen. Gevarieerd wordt er ook als naast de gitaar de mondharmonica in Backseat Boogie zijn intrede doet. Helaas is de pret na een goed half uurtje southern rocken al weer voorbij. Maar gelukkig zit er een repeat-knop de cd-speler. En mocht ZZ Top er ooit mee ophouden dan hebben ze in de heren van Black Bottle Riot een waardige opvolger.