De aanhouder wint: na maandenlang bureaucratische tegenslagen is de Amsterdamse Club Raum eindelijk open. Op het openingsfeest voel je aan alles: het Amsterdamse nachtleven smachtte naar deze queer club met torenhoge ambities, waar het zweet tot in de ochtend tegen de ramen slaat.

Wat een Tantalus-kwelling moet het voor team Raum zijn geweest. De speakers hingen al, de dansvloer was klaar voor de doop, de opening aanstaande. Maar maand na maand waaide een bureaucratische wind de deuren weer potdicht. Elke maand liepen de rekeningen op, moesten ze weer de huur in een groot zwart gat gooien, in de hoop dat ze óóit die vergunning alsnog zouden weten te bemachtigen, dat de de leegte tussen deze muren zich eindelijk eens zal vullen met ravers.

Twee jaar hebben ze geknokt en een halfjaar werd de opening alsmaar achteruit geschoven. De crux: de stad Amsterdam wilde wel, maar de provincie (die veel te zeggen heeft over het havengebied nabij station Sloterdijk) ging ervoor liggen. Dat Sven Bijma en Diego Meijers, de initiatiefnemers van SPIELRAUM en Club Raum, niet tot wanhoop zijn gedreven en de handdoek in de ring hebben gegooid!

Met een dikke glimlach lopen Bijma en Meijers vannacht rond op het officiële eerste feest van hun club. Ze zijn bekaf, werkten de afgelopen dagen het klokje rond om de puntjes op de i te zetten, de dj-booth toch nog maar even van een likje verf te voorzien, extra podiumdelen neer te zetten, maar ze zijn dolgelukkig. En terecht, want de circa 600 ravers die vannacht Club Raum mogen dopen, dolen al vanzelfsprekend door het industriële jaren zestigpand. Wat is er nou mooier dan een nieuwe club verkennen?! Ah, hier is het rookhok. Daar is een supervibey chillruimte. Daarachter, effe schrikken, een creepy kunstwerk. Overal zijn kleine hoekjes en bankjes om neer te vlijen. Ah, ze hebben geen Club Mate bij de bar, maar CharliTea Mate. Lijkt iets zoeter, smaakt prima met een goede scheut wodka. En Birra Moretti van de tap, wil je er nog eentje? De barcapaciteit is in ieder geval top, de hele nacht hoef je nooit langer dan twee minuten te wachten op een drankje. De wc’s zijn…. een ander verhaal. Er vormt zich al vroeg in de nacht een lange stoet door de aankomsthal van mensen die - vaak samen - op zoek zijn naar een hokje. Waarschijnlijk is daarvoor de beste oplossing niet eens meer wc’s openen, maar vooral meer donkere hoekjes creëren waar mensen hun ding kunnen doen zonder ogen op zich gericht te voelen.

Dan de trap op, om in de grote clubruimte te komen. Die is supervet: een vrij brede, lage ruimte waar AMORAL en Mary Lake vannacht stevige no-nonsense techno draaien. AMORAL mag eerst, de Eerste Communie-resident met een voorliefde voor doorrollende, groovy Berghain-techno. Niet iedere drie minuten weer een langgerekte break of hijgerige climax, geen effectbejag, nauwelijks melodie, laat staan vocalen, vooral ijskoude kicks om je ledematen op rond te slingeren ad infinitum. Als dan opeens toch een flard disco-diva komt bovendrijven, staat de club meteen in de fik.

Er hangt ook echt een sterk soundsystem voor dit type gestripte muziek: je hoort elke clap, hi-hat en synth kraakhelder, hoeft ook niet in elkaars oor te brullen of te schreeuwen om een praatje te maken. Het is nog wel even zoeken waar je de overweldigende bas het lekkerst voelt tot je botten ratelen en de tanden trillen. Midvoor is dat wel oké, maar achter de booth - waar je ook kunt dansen, zoals het hoort! - is het geluid nog een tikkie dun. Geen zorgen: de filler-speakers die dat probleem moeten verhelpen, zijn al besteld en worden volgende week opgehangen.

En dan het lichtdesign: dat is zeker in deze zaal spot on. Er hangt over de volle breedte achteraan een dunne LED-strip die af en toe felrood of paars kleurt, er zijn strobes in alle kleuren en het allercoolst zijn de twee ramen in het plafond, waar ook lampen in verstopt zitten. Maar de lichtpersoon begrijpt als geen ander: het moet geen kermis worden. Dus zet ze allerlei elementen slechts spaarzaam in en is het vaak vooral pikkedonker in de club, zie je geen hand voor ogen, louter langsflitsende lichamen en gezichten in de zee van mist en flikkerende strobes.

Oh ja, er is dus nog een kleiner tweede zaaltje, eentje waar (naar schatting?) 100 mensen passen, de lichtshow bewust iets meer houtje-touwtje is en een huisfeestjesvibe hangt. Dansruimte zat, terwijl de van oorsprong Portugese RAUM-resident ketia mikt op vrolijk swingende nineties house met strijkers en piano en oldschool Britse hardcore en breakbeats, om iets na 5 in de ochtend uit te komen bij een eigenaardige Britse electro-plaat.

Het publiek vanavond is minder uitbundig, naakt, zweterig en sexy dan die intense eerste SPIELRAUM-feesten, maar wel een tikkeltje buitenissiger dan pak ‘m beet De School op een vrijdagnacht. Want ze zijn er wel degelijk, de mensen met prachtige outfits, mensen die in de nacht transformeren in een heel ander wezen of zoveel mogelijk laagjes afpellen en al hun glimmende spierbundels willen tonen in de club. RAUM wil een plek zijn voor de queer community, straalt dat ook echt uit, met een verrassend lieve deurhost die vooral benadrukt dat je elkaar in je waarde moet laten en geen onnodige ruimte moet innemen. En ook: ervaar je zelf iets vervelends? Meld dat dan direct, want we zijn er voor je. De security is al even lief, die staat schaterend extra telefoon-stickertjes uit te delen aan de dansvloernerd met een verzameling stickers van De School, Garage Noord en Kabul A GoGo achterop z’n iPhone.

Mary Lake, longtime huisvriend van SPIELRAUM, staat inmiddels langzaam naar de ochtend toe te werken met een monsterlijke banger van Bjarki en Chris Liebing, een plaat vol gierende adrenaline. Het is zes uur, de schemering zet al in achter de met zweet beslagen ramen. Kijk eens rond, en je ziet dat de Amsterdamse clubscene smachtte naar een club als RAUM. Er zijn heel wat bekende koppen die elkaar voor het laatst tegenkwamen bij de sluiting van De School en sindsdien met hart onder de arm door Amsterdam zwalken op zoek naar een nieuw thuishonk. KI/KI loopt rond, de dj die ooit vleugels kreeg via SPIELRAUM, nu ster-resident is van Raum en vorige week al op de softopening draaide. Jasmín loopt op de dansvloer, Job Jobse staat al te dromen van dagfeestjes in Raum (dan claim ik een barkruk daar in het verstopte vibe-hoekje linksvoor bij de bar).

Amsterdam is klaar om verliefd te worden op Club Raum. En Club Raum zelf? Die hebben een lange adem en grote dromen. Want die grote benedenruimte waar je nu vooral kunt chillen, zou dat geen geweldige plek zijn voor een beestachtige giga-zaal voor 1000+ mensen? Dat dak, zouden ze daar niet een terras kunnen bouwen? Wat nou als er peperdure blinders voor de ramen worden gehangen, die in de ochtend opeens open kunnen voor ultieme dansvloerextase? Meer dan genoeg dromen, en meer dan genoeg tijd om die te gaan waarmaken.