Een aangename verrassing in de Tiki's Bar

Soms loop je argeloos een bar binnen en word je aangenaam verrast. Zo ook vanavond: twee bands in de Tiki's Bar zorgen ervoor dat het zweet gutst en de massa kolkt. Een avond waarop je niets verwacht, maar je gehavend en voldaan vertrekt.

Nils Keppel

Het lijkt wel een kleine revival van de Neue Deutsche Welle. Het gezelschap van de Nils Keppel band stapt het podium op in zwarte pakken en zonnebrillen, alsof ze zo uit een andere tijd zijn losgerukt. De zanger valt (positief) op met zijn lange haren, een netshirt en een contrasterend stijlvol jasje. Soms grijpt hij theatraal ín die haren alsof hij houvast zoekt. Hun sound is gevoelig en uitbundig: ze deinzen er niet voor terug om een nummer klein en rustig te houden, om daarna ineens volledig uit hun plaat te gaan.

De stem van de frontman klinkt donker en rauw. De teksten zijn grimmig, maar met een vleugje hoop. Ze gaan over eenzaamheid, verlangen en het najagen van geluk, ook al begrijpen we niet alles van het Duits. Toch is de sfeer onmiskenbaar: harde drums, gierende gitaren en geluiden die de synthpop-sound van de jaren '80 oproept. Het doet denken aan Falco, maar met meer diepgang. Aan Udo Lindenberg, maar dan met meer pit. Enfin, verder reikt onze kennis van het Duitse genre ook niet. Maar wie had gedacht dat Duitstalige muziek zo zalvend kan klinken? Wij zeggen: Zugabe.

Zilveren bruiloft

We zijn nog niet afgekoeld of de Rotterdamse band Zilveren Bruiloft trapt alweer vol het gaspedaal in. Dit kwartet is een interessante nieuwkomer in de scene. Binnen enkele minuten vormt zich de eerste moshpit, waar op de kleine vierkante meters ook geen ontkomen aan is. Het tempo zit er goed in: een spervuur aan nummers volgt, lekker raggen. Muzikaal vliegt het soms uit de bocht. De mondharmonica parts klinken met vlagen ritmisch scheef, maar dat doet niets af aan de sfeer.

De bar hutst en gutst: explosiviteit is vanavond het devies. Invloeden van rock, new wave en punk zijn hoorbaar. Het lijkt ongecompliceerd, maar de korte introducties suggereren dat er meer lagen inzitten. ‘Dit liedje gaat over Sartre óf Jezus’, wordt er in de microfoon gegrapt. Misschien is er écht een diepere betekenis, misschien zoeken we iets dat er helemaal niet is. Net als in de naam Zilveren Bruiloft, die reflectie suggereert. Hoe dan ook: Zilveren Bruiloft haalt inspiratie uit het rockgenre, maar geeft er een eigen experimentele draai aan. De energie blijft hoog en het publiek zit er volledig in verstrikt. Eén ding is zeker: we zullen ze nog vaker tegenkomen.