DTRH19: AURORA is een bloedirritant bosnimfje

Voorbij het magistrale Kastelenrijk met de paleizen in de hemel, na het Wonderwoud waar bosgeesten zich begeven tussen de pratende bomen en een toverfee langs een eenhoorn roetsjt, daar vind je de Elfentuin. Koning Oberon zwaait je vanuit zijn troon tegemoet, maar naast hem kun je haar vinden, die gekke AURORA. Een hyperactief bosnimfje dat zo uit de Droomvlucht is weggelopen en na een fikse sleutel speed onder haar neus zo het podium op is gejakkerd.

AURORA dus, een Noorse zangeres die de sprookjesachtige uithalen van Kate Bush combineert met synthpop, rechtsaf vanaf Robyn en Lorde, en daarmee al een paar jaar meedraait op de grotere podia. ‘Ze zingt wel mooi... maar ze is gewoon gek’, brult de ene gast in het oor van de ander. Ze heeft inderdaad nogal wat maniertjes die het bloed onder de nagels vandaan halen. Met pirouettes laat ze haar sneeuwwitte jurk fladderen, vol pathos zwaait ze met haar armen in de lucht en telkens weer vraag je je af hoe ze niet continu buiten adem kan zijn van al dat gehups. ‘Ik heb vannacht niet geslapen, vandaar dat ik me een beetje maf voel’, stamelt ze. Als je zulke grootse gebaren weet te doseren is het leuk, maar een uur lang op 200 procent aan staan, dat is knap vervelend.

En hetzelfde geldt voor haar liedjes: ‘Queendom Come’ en ‘Running With The Wolves’ zijn prima (doch wat platte) synthtunes waarmee ze de hele tent weet te vullen, maar het gros van haar nummers is nog lelijker dan de blubbertrollen die we zo nog tegenkomen in het Zompenwoud.

HET MOMENT
Irritant hè, zo’n recensie met een veel te langgerekte Efteling-analogie? Een hele show van AURORA uitzitten is dus nog irritanter.

Voor meer Down The Rabbit Hole 2019 check je ons uitgebreide dossier.