Froukje levert noodzakelijk verdriet en vreugde in 013

In het voorprogramma vanavond: Chibi Ichigo – Japans voor ‘kleine aardbei'. Dit opkomend talent is geboren in Rusland, opgegroeid in België en maakt muziek vol invloeden vanuit de happy-hardcore en eurodance. Als lid van de LGBTQ+ community verspreidt ze eerlijke, krachtige boodschappen die gaan over liefde en acceptatie. 

Voor deze show heeft de zangeres twee extravagante dansers meegenomen die schaars gekleed op en neer over het podium rennen. Hoewel de strak uitgevoerde choreografie een lust voor het oog is, lijdt het wel wat af van de band die erachter staat te spelen. Maar de aanstekelijke mix van elektronische genres is dan ook bedoeld om je zelf gewoon lekker in te verliezen. Nadeel is wel dat bij sommige nummers meer wordt geschreeuwd dan gezongen, 3000 man is echt nog wel een maatje te groot voor Chibi. Hoewel het ons niets zou verbazen als we haar flamboyante act in de toekomst nog eens als Songfestival-inzending gaan zien. 

Froukje daarentegen stond al drie keer eerder in 013, maar vanavond voor het eerst met een album op zak. Haar trouwe fanbase heeft lichtgevende armbandjes meegenomen en zingt de meest energieke en dansbare nummers van debuutalbum Noodzakelijk Verdriet - ‘Naar Het Licht’ en ‘Kwijt’ - luidkeels mee. Bij voorgaande optredens was de zangeres soms snel buiten adem, maar dit heeft ze nu beter onder controle waardoor haar maatschappijkritische teksten nog beter tot hun recht komen.

Halverwege de set speelt ze alleen op gitaar haar meest persoonlijke nummer: ‘23 Mei’. Het gaat over haar oudere broer die overleed toen zij een paar maanden oud was en hij vier. Froukje vertelt er emotioneel over. Dat ze elkaar nooit hebben gekend, maar dat zijn verjaardag nog altijd wordt gevierd. Ze krijgt er de hele zaal muisstil mee. Ook al is ze eventjes haar tekst kwijt, met hulp van het publiek herpakt ze zichzelf. Na afloop citeert ze grappend uit ‘Zonder Liedjes’: ‘Ik ken m’n eigen liedjes soms niet eens uit m’n hoofd’. 

Hierna speelt ze haar grootste wapenfeiten ‘Als Ik God Was’ en ‘Ik Wil Dansen’. Sommige nummers krijgen een langere versie of klinken bijna als nieuw. Bassiste Pieteke, gitariste Yvette en drummer Jasper krijgen ieder hun eigen moment om te schitteren in een solo. Maar de echte nieuwe troef in de band is David Hoogerheide (EUT, Wende). Die met zijn synthesizer-opstelling de nummers voorziet van een zwaarder elektronisch laagje. Zo horen we bijvoorbeeld een trancey remix van ‘Nooit Meer Spijt’. Froukje slaagt erin om zowel haar nieuwe als oude repertoire te voorzien van een dynamisch live-geluid, waarmee ze laat zien dat ze op het podium buiten de lijntjes durft te kleuren. Zonder dat ze daar dansers, vuur, confetti of andere poespas voor nodig heeft.