Genomineerd voor de 3voor12 Award 2023: Véras

Misschien ben jij wel het probleem? Misschien zijn wij wel het probleem? Misschien ben ik wel het probleem? Als een mantra mokert het ineens op je in, aan het einde van Het Niets, het indringende debuutalbum van clipmaker, YouTuber en singer-songwriter Véras. Ruim een half uur heb je al gezapt van tafereel naar tafereel. Van gitzwarte momenten waarop hij wormen in zijn hoofd voelt of nachtelijke eenzaamheid die zich niet door drugs laat verjagen. Langs hyperromantische anekdotes waarin de ik-figuur de wekker om vijf uur zet om zijn liefje te zien in de bus of waarin hij iemand ontmoet waarmee hij 'de wereld wil zien'. We maken kennis met een getraumatiseerde twintiger die tegen de klippen op probeert te leven en toch steeds faalt.

Het is natuurlijk logisch, als je zo mompelig zingt, schetsmatige loopy liedjes schrijft en na veertig seconden al het woord 'Nieuwegein' laat vallen. Dan word je onherroepelijk vergeleken met Spinvis. Maar er is een heel wezenlijk verschil met de bekende songwriter, en dat is dat al deze liedjes over Véras zelf gaan. Het Niets is een zelfonderzoek met als rode draad de breuk van zijn disfunctionele familie – depressie, ruzies, drugsgebruik, prostitutie – en de gelaagde gevolgen die dat alles heeft. Muzikaal raakt Véras ook aan andere undergroundhelden, zoals Lucky Fonz III (die veel schreef over depressies) en Meetsysteem (met wie hij een soort op de tast zoeken deelt).

Véras staat er niet alleen voor. Hij gaat een mierzoet duet aan met Jeanne Rouwendaal van Wies (dat vooral werkt door de zwartheid er omheen), laat zich de absurditeit in slingeren door Stefano Keizers en krijgt op de Fred Again..-achtige banger 'Alleen In Bed' gezelschap van nachtbrakers Gotu Jim en Ray Fuego. 'Ik zak door het tapijt. Word opgeslokt, er zijn geen sporen van mij', zegt die laatste, starend naar het plafond.

Het Niets is bepaald geen optimistische plaat om het jaar mee te beginnen. Het is intuïtief en ogenschijnlijk zonder al te veel structuur recht de plaat op gezongen (vrijwel zonder refreintjes, metrisch hoekig), maar tussen alle ruwe pijn door weet Véras je toch steeds te ontroeren. Je raakt verbonden met deze dolende ziel, zo sterk dat je hem aan het eind van de rit wilt toefluisteren: nee, het ligt niet aan jou. Maar ja, wat weten wij nou.

Lees vooral ook het interview met Véras over zijn intieme debuutalbum.