Nana M. Rose nam nieuwe EP op met muzikanten uit de band van Tom Odell

Zoek Nana M. Rose op Spotify, en je komt op een lege artiestenpagina terecht. Huh? Waar is die Rotterdamse singer-songwriter gebleven, met die gedragen liedjes in het straatje van Adele en Lana Del Rey? Nou, die woont tegenwoordig in Londen, en heeft een kakelvers contract bij het nieuwe label Manifest Records (van Phil Christie, die o.a. London Grammar en Michael Kiwanuka voor het eerst tekende). Vandaag verschijnt de single ‘Life After You’, het eerste wapenfeit van een nieuw muzikaal hoofdstuk. De gewichtige pianoklanken hebben plaatsgemaakt voor een meer gitaargedreven seventies-geluid, waarin je niet lang hoeft te zoeken naar de invloed van grootheden als Fleetwood Mac en Joni Mitchell.

‘Het is een verse start,’ vertelt ze. ‘Mijn vorige muziek was heel dark en zwaar. Er zit nog steeds melancholie in, maar het is ook hoopvoller. Voor mijn doen blijft het best licht, haha!’ De track is gebouwd op een berustende conclusie: dat dingen altijd weer op hun pootjes terechtkomen. ‘Dat heeft ook te maken met ietsje ouder worden en zien dat dingen zich herhalen en uiteindelijk wel goed komen.’ Ze denkt even na: ‘Nee, zo oud ben ik nou ook weer niet… Ik denk dat de wereld vandaag de dag ook gewoon een stuk zwaarder aanvoelt, en dan krijg ik ook meer behoefte aan meer lichtheid.’ 

‘Life After You’ is de eerste single van haar aanstaande EP Nothing Ever Comes Close, die ze schreef en opnam met Max Clilverd (o.a. gitarist voor Tom Odell). ‘Hij is een echte band guy, terwijl ik vaak liedjes baseer op de zang enzo. Als je dan iemand erbij hebt die meteen een hele band erbij hoort, ga je ook anders schrijven.’ Clilverd stuurde al snel demo’s door naar Tom Odell zelf, en die was meteen enthousiast. Zo erg zelfs, dat hij haar vroeg als voorprogramma voor zijn show in de Wester vorige week – 800 man: klein voor hem, groot voor haar – en via hem en Max kwam ze ook bij haar nieuwe label terecht. ‘Toen dacht ik: volgens mij hebben we hier iets te pakken!’ 

De rest van de band sloot zich ook aan bij de opnamen. ‘Die gasten spelen al 12 jaar samen, dus die zijn echt een unit. Ze spelen het twee keer door en dan staat het erop.’ Ze kozen voor een retro manier van opnemen: band in the room, waarbij de band tegelijkertijd het nummer inspeelt, in plaats van laagje voor laagje. ‘Zo kan het wat meer fluctueren, en dat vind ik fijn: dat je net als tijdens een optreden mee kunt gaan met de dynamiek. En het maakt alles makkelijker en leuker: gewoon lekker muziek maken!’