Frank Carter & The Rattlesnakes brengt wervelwind aan emoties en energie naar 013
Enfant terrible Carter en zijn band overtuigen publiek met een mix van oud en nieuw materiaal
Als supportact is The Mysterines vanavond mee, een alternatieve rockband uit Liverpool die grunge en garage combineert. Ze speelden al eens voor 60.000 man in het voorprogramma van Arctic Monkeys, maar vanavond moeten ze het doen met de 3000 die in de Main van 013 passen. Het eerste nummer begint meteen vrij experimenteel als er met een strijkstok over gitaarsnaren wordt gestreken. Zangeres Lia Metcalfe zorgt er met haar zwoele, warme stem voor dat iedereen zich welkom voelt. Ze sluiten hun set af met hun nieuwste single ‘Stray’ en laten zich daarmee van hun introspectieve kant zien. Toch weet de band - met een setlist van nog geen half uur - niet helemaal te overtuigen. Het zou kunnen dat ze het beste bewaren voor de festivals, want in mei spelen ze op London Calling en in juni op het Best Kept Secret.
Voor Frank Carter & The Rattlesnakes is het hun enige Nederlandse clubshow dit seizoen. Naast zanger is Frank Carter ook tattooartiest en als je goed rondkijkt zijn er genoeg plakplaatjes bij de fans te vinden. Met het in januari uitgebrachte album Dark Rainbow laat de band zich van een andere kant zien. Geen hardcore punk meer, maar altrock met een zoet poprandje. De band rondom de charismatische frontman begint dan ook intiem en klein op piano, maar binnen 30 seconden zijn de eerste krachtige, agressieve gitaarriffs te horen. Frank is goed bij stem en weet alle aandacht op hem te vestigen. Maar wie daar voorbij kijkt, ziet ook de ervaren band die retestrak aan het spelen is. Nadat ze drie nummers van het nieuwe album hebben gespeeld, gooit de band meteen met hun grootste troeven: ‘Kitty Sucker’ en ‘Devil Inside Me’.
Frank Carter & The Rattlesnakes staan bekend om hun interactie met het publiek en natuurlijk is er ook vanavond een girls-only moshpit. Voor degene die een moshpit normaal niet aan zouden durven, een enkeling waagt zich ook aan het crowdsurfen. Het publiek opzwepen, dat is waar Frank Carter en zijn band na al die jaren nog steeds koningen in zijn. Ze krijgen het publiek aan het zingen tijdens ‘My Town’, de song die de band maakten met Joe Talbot (IDLES), en voegen daar nog een catchy keyboardriffje aan toe. Maar ook de nieuwe, introspectieve kant van de band krijgt de ruimte deze show, bij de persoonlijke ballad - die gaat over Carter zijn zoon - gaan alle zaklampjes aan.
De setlist is divers en dat contrast is goed te merken als hierna de hardste track van vanavond - ‘Juggernaut’ - wordt gespeeld. En in de toegift laten ze met ‘Crowbar’ en ‘Lullaby’ nog maar eens zien dat ze die rauwe hardcore kant echt nog niet helemaal achter zich hebben gelaten.