Album van de Week (16): Chanel Beads

Ergens in New York, goed verstopt tussen Chinatown en de Lower East Side, heb je Dimes Square. Da’s een knipoog naar Times Square, een mega hippe micro-wijk waar iedereen rondloopt in oversized spijkerbroeken en het barst van edgy underground bars. Hier werd afgelopen week niet reikhalzend uitgekeken naar de nieuwe Taylor Swift, maar naar het bijzondere debuutalbum van Chanel Beads. Dat is het project van Shane Lavers, een mysterieuze producer die via de DIY-scene in Seattle in New York belandde en in de afgelopen jaren uitgroeide tot Dimes Square-fenomeen met zijn gruizige dreampop.

Stiekem was een Chanel Beads-album nooit echt Lavers’ plan. Hij was gericht op het releasen van een single hier en daar, en maakte zichzelf – ondanks de groeiende populariteit in die edgy underground bars van Dimes Square – wijs dat het nooit meer zou worden dan dat. Maar goed, het leven loopt niet altijd zoals gepland. Met de bijdragen van Maya McGrory (gitaar en vocals) en Zachary Paul (viool) was Chanel Beads opeens geen soloproject meer, en met een contract bij Jagjaguwar (het label van o.a. Bon Iver!) werd een album opeens realistisch.

Dat resulteerde in Your Day Will Come: een abstracte plaat die ergens zweeft tussen dreampop en shoegaze, en een hoop tegenstrijdige gevoelens losmaakt. De vervormde viool op ‘Idea June’ klinkt tegelijkertijd dromerig als spookachtig, en diezelfde strijkers gaan op het instrumentale ‘Coffee Culture’ van kalmerend naar onheilspellend. Iets soortgelijks gebeurt op ‘Urn’, waar melancholisch getokkel rigoureus overgaat in een schurende riff, om zo de existentiële crisis uit het nummer hoorbaar te maken. Door het album heen horen we het gefluister van Lavers en McGrory: enerzijds klinkt het troostend en lief, anderzijds zo afstandelijk dat je niet dichtbij durft te komen.

Lavers filosofeert op Your Day Will Come voornamelijk over het concept van tijd. Zijn teksten zijn cryptisch, maar tijd is voor hem iets doodengs, zoveel is duidelijk. Zo concludeert hij op de openingstrack ‘Dedicated To The World’ dat de dood elke dag nadert, en ook op ‘Urn’ mijmert hij over het verstrijken van tijd. Hoe verdrietig is het dat alles – maar dan écht alles – tot een einde komt met iedere minuut die voorbij gaat? Nou, behoorlijk verdrietig, maar Lavers weet ook wel dat je er niet onderuit kan. Op het dreigende ‘Embarrassed Dog’ stelt hij dan ook: ‘Reckoning the past moves closer every day, yeah, every day’. Chanel Beads laat zich niet vangen op deze plaat, een beetje als een geest in je dromen die steeds weer aan je voorbij glipt.