Album van de Week (15): English Teacher
Onvoorspelbaar debuut van Britse indiesensatie zweeft overal een beetje tussenin
Eh, ja, hoe kunnen we het debuutalbum van English Teacher nou het allerbest omschrijven? Da’s lastig. Het klinkt namelijk haast alsof Black Country, New Road, Squid en Dry Cleaning zijn samengevoegd tot één grote homp klei, die vervolgens uit elkaar is getrokken en is gekneed tot een raar, onherkenbaar goedje. Kort gezegd: het viertal uit Leeds laat zichzelf met hun eerste album niet zo makkelijk in een hokje stoppen.
Nee, This Could Be Texas is niet zo’n plaat waarbij je lekker onderuit kan zakken en alsnog meekrijgt waar de les over gaat. Het is zo’n album dat je dwingt om bij diezelfde les te blijven. Hoe moet je anders dat geschifte vingerwerk van gitarist Lewis Whiting en bassist Nick Eden horen op ‘Nearly Daffodils’ en ‘I’m Not Crying, You’re Crying’? Of al die gekke maatwisselingen op dat ‘Not Everybody Gets to Go to Space’? Ook zoiets: de manier waarop de autotune simultaan toeneemt met de urgentie in Lily Fontaine’s stem op ‘The Best Tears Of Your Life’. Hoe gefrustreerder de frontvrouw raakt, des te sterker de vervorming van haar vocals. Het is precies deze onnavolgbaarheid ervan die This Could Be Texas zo enorm boeiend maakt.
Die muzikale onvoorspelbaarheid sluit zo ook goed aan bij de thema’s die Fontaine tackelt in haar songwriting. Ze reflecteert op This Could Be Texas veel op het Engelse dorpje waar ze opgroeide, maar zich nooit helemaal thuis voelde als meisje van gemixte achtergrond, zoals ze poëtisch omschrijft in ‘Mastermind Specialism’ en ‘Albert Road’. Gemixt zijn, vooral in een overwegend witte omgeving, voelt vaak alsof je ergens tussenin zit en nooit helemaal bij het een of het ander hoort. Da’s precies wat je terug hoort op de plaat. Het is soms post-punk, soms math rock, soms art rock en soms onversneden indie rock, maar het is nooit hélemaal dat. This Could Be Texas zweeft er een beetje tussenin, net zoals Fontaine een groot deel van haar leven al doet. Maar hoewel ze zeker wel gefrustreerd raakt door de micro-agressies waarmee ze dealt als vrouw van kleur (op ‘R&B’ spuwt ze: ‘Despite appearances, I haven’t got the voice for R&B!’), neemt ze het de wereld niet meer heel kwalijk. Op het mooie ‘Albert Road’, waarmee de plaat eindigt, lijkt ze dan ook haar jongere zelf te sussen: ‘Don’t take their prejudice to heart, they hate everyone, the world around them never showed how loving can be fun.’
English Teacher speelt dit jaar ook nog op Best Kept Secret (7 juni). Lees hier ook ons interview met de band.