'Onschuld' van Desinteresse

De zomer is tot haar eind gekomen en de kille seizoenen worden ingeluid door Desinteresse. Op 9 september brachten de drie Limburgse coldwavers 'Onschuld' uit op het Grieks label Fabrika Records. Het is hun eerste studioalbum, na de release van twee cassettes op hun eigen label DECADENCE. Acht nummers, acht korte, kille reizen waarin we worden meegesleurd naar de welbekende maar nog altijd onwennige ondergrondse wereld van Desinteresse.

Waar hun eerste tape Voor Altijd werd opgenomen in de krappe zolderkamer van leadzanger Sem in Horst, is dit album opgenomen bij The Lullaby Factory in Amsterdam. Zoals we gewend zijn van Desinteresse, wederom volledig opgenomen met analoge instrumenten om het gevoel van de jaren 70 en 80 te laten doordringen. Inspiratie van The Cure's Faith en Pornography echoën door het gehele album.

Er is niet specifiek één gevoel dat écht op de voorgrond ligt bij Desinteresse. De band serveert ons met Onschuld hun bekende cocktail van existentiële angst gemixt met nostalgische gevoelens. Het niets, wat dat ook mag zijn, is een terugkerend thema in de lyricale wereld van Desinteresse. Deze leegte klinkt in Onschuld niet alleen als een verveling, maar ook als iets hoopvols; iets waarin een nieuwe wereld kan ontstaan. Maar Desinteresse bouwt liever hun eigen onheilspellende wereld, waar wij als luisteraars enkel in kunnen verdwalen. 'Brekend Glas' is zo'n nummer waarin we onbedoeld worden meegesleurd in de band hun wereld vol vraagtekens. Het heeft door de herhalende melodie haast een meditatief effect wat ons in een dromerige staat brengt. Tegen het einde van het nummer weet Sem ons uit deze droom te schudden met zijn akelige vocalen.

In tegenstelling tot de meeste nummers van het album die geschreven zijn door Sem, werd 'Fantomen', het één na laatste nummer van de plaat, geschreven door bassist Bart. 'Fantomen' kan gerust de hoofdattractie van de plaat worden genoemd. De stevige bas leidt het nummer en wordt gevolgd door de rappe drums en angstaanjagende gitaar.

Met 'Denkt U' als laatste nummer sluit Desinteresse af met een vraag, de ontvanger blijft onbekend. De synthesizers echoën nog lang door, en de vraag blijft waarschijnlijk onbeantwoord. Onschuld is geen plaat om antwoorden in te vinden. Sta je open voor verdwaling, dan zal het album een aangename rit worden. En daarna zal Onschuld je nog lang achtervolgen.

(Isis de Swart)