BKS22: Discobeats en kapotgeslagen koffieblikken bij Gustaf
New York art-punkers verklaren de Casbah weer tot punkparadijs
De Casbah is weer officieel punk terrein, persoonlijk gedoopt door art-punk vijftal Gustaf. Bij het horen van de Brooklynse groep denk je al snel aan ESG en James Chance. Van die modderige disco drums, en zo’n hele zenuwachtige gitaar waardoor je zin krijgt om op en neer te springen. Het vijftal werd al geteased op Beck zijn ‘secret loft party’ en het is wel logisch waarom. De band staat er met kinderlijke losbandigheid en mega luchtige teksten. Eigenlijk gewoon rammen en grooven als een gek, met een hoop rare instrumenten. De percussionist slaat op een bak met rommel, hondenspeeltjes, kinderxylofonen, spaarvarkens, koffieblikken. Haar stem klinkt daarbij aanstaanjagend laag en eng door een effectpedaal.
Maar het voelt nog raar, een eenling gaat in de Casbah los en de rest van het publiek staart slechts naar het spektakel. Langzaam maar zeker wordt er wat geduwd, en dan bám, na tien minuten heeft Gusaf de moshpit op gang. Zo’n moshpit waar het publiek lijkt op en ruikt als één grote mensenvleesmassa, nog eens flink opgewarmd door filmsetlampen in de Casbah.
Maar dat boeit Gustaf en het publiek helemaal niets. Als plots de rechterspeaker uitvalt blijft het publiek moshen, als de basgitaar wegvalt blijft het publiek moshen. Zelfs tijdens de tedere dwarsfluit solo, ook dan blijft het publiek moshen. Omdat de Casbah zo klein is vallen de mensen vaak genoeg over elkaar heen, soms krijg je zelfs een blik tegen je kop gesmeten. Maar dat is juist de pracht van zo’n nauwe broeierige plek!
HET MOMENT:
De percussionist slaat keihard op een koffieblik en kijkt het publiek één voor één aan. ‘I hope you’re happy’, de drummer glimlacht en de gitarist bazelt mee. Er is een constante vraag en antwoord met de zangeres, en elke keer die rare vervormde stem. Het publiek maakt een kleine circle pit en de groove blijft gaan, duurt het nou al een uur, of toch pas tien minuten?