BKS17: James Blake, hoogmis van de verstilling
Waarin een kleine man groot kan zijn
Een gedurfde opener van James Blake: waar het gros van het publiek bij het hoofdpodium zenuwachtig staat te popelen om Radiohead te zien, kiest deze electro-Brit ervoor om te openen met een uitgeklede cover van Don McLeans 'Vincent', een lieflijk klein pianoliedje, waarbij de Londense Blake het voorste gedeelte van het publiek muisstil krijgt.
Je kunt 45 minuten van de show hier terugzien.
Zo stil hebben we het eerder nog niet gehoord op het strand van Best Kept Secret. We kunnen zelfs iemands ringtone in de verte af horen gaan, en dat wil wat zeggen. Alsof hij alleen op de wereld is, zit hij achter zijn piano op het hoofdpodium. Het nummer stroomt over van perfectie, hij raakt elke noot. Zo simpel en subtiel, gegarandeerd kippenvel.
Dan wordt hij vergezeld door drummer Ben Assiter en gitarist Rob McAndrews. Er weerklinken meerdere orgastische kreetjes uit het publiek wanneer de eerste akkoorden van ‘Limit To Your Love’ uit de speakers worden geblazen. Letterlijk geblazen, want de bas staat zó hard, dat het strandzand er bijna van opstuift. Ook bij ‘Timeless’ krijg je een bombardement van klanken over je heen gespoeld. Blake’s stem valt daardoor een beetje in het niet, maar overweldigend is het wel. Het zijn net die noten - die je voorheen door je krakkemikkige oortjes niet hebt kunnen horen, die het hem doen. Er ontstaat zo een groot contrast tussen de ingetogen liedjes, en de rauwe, bombastische technostukken.
HET MOMENT:
Kernwoord van de show is: minimalistisch. Er gebeurt op het podium bar weinig, maar dat heeft Blake’s muziek ook niet nodig om je te raken. Eenvoud is waar het om draait. Waar hij een stortvloed aan diepe bastonen het strand op pompt, concentreert hij zich met gesloten ogen op het pianospel. Ook krijgen we plots een nieuw nummer op ons dak: 'Loath To Roam'. Het doorstaat de Blaketest. Helaas stopt het concert tien minuten voor het einde. Die minuten had ie nog best kunnen gebruiken voor een banger.