PP25: Amyl and the Sniffers brengt Landgraaf tot het kookpunt
Heetgebakerde punkband wil catharsis
‘Donald Trump is a fuckwit’, blaft Amy Taylor van Amyl and the Sniffers. Maar het maakt niet uit, ‘we’re all gonna get fucked by climate change anyway.’ Hopelijk kunnen we dan in ieder geval wat catharsis vinden in deze razende pubrock/punk-band, zegt ze. Dat lukt best, voor zover de verzengende hitte het toelaat. Want de zon die weerkaatst op het beton maakt van de drafbaan één grote grillplaat. Hou het dan maar een uur vol in de moshpit. Niet. Te. Doen.
Amy zelf heeft een fluorgroene bikini aan (maar dat heeft ze eigenlijk altijd, ongeacht de temperatuur), is na vijf minuten al doorweekt en giet dus het ene na het andere flesje water over haar rood aangelopen hoofd leeg. Maar zij en haar drie kompanen zijn onvermoeibaar. Daar gaat de tong weer uit de mond, daar mept ze in de lucht, balt haar spieren als een showworstelaar en schudt haar kont. ‘Let’s goooooooooo!’ De drummer hoeft niet eens af te tikken, ze beginnen gewoon meteen weer te beuken.
Van oudsher heeft Amyl and the Sniffers maar één versnelling, ze zijn ook een stuk eendimensionaler dan de stevige bands die we afgelopen jaren op deze slot op de North Stage zagen (IDLES en Turnstile bijvoorbeeld), maar op nieuw album Cartoon Darkness staan ook zowaar wat rustpunten. ‘We’re gonna slow down’, kondigt Amy dus ‘Big Dreams’ aan. Daar hoor je dat ze écht niet kan zingen, ook niet wanneer ze het probeert, maar toch is het wel lekker voor de flow van de set.
HET MOMENT:
De speech voor de dames, trans-mensen en non-binaire mensen, tegen geweld en objectivering. Want Amy wil gewoon een bikini dragen zonder blikken te krijgen, ongevraagde aanrakingen en smerige opmerkingen. En anders slaat ze je gerust een bloedneus. ‘Stop fucking me up!’ Waarvan akte.