Spel en vreugde komen samen bij het Boogieball

Er zijn artiesten, er zijn muzikanten, en er zijn performers. Het komt niet vaak voor dat dezelfde persoon tegelijk in alle drie de categorieën valt, maar Joe Arman-Jones bewijst dat het kan. Terwijl sommigen op Zuid nog proosten op een succesvolle eerste dag, steken anderen de Erasmusbrug over naar Bird, waar met Boogieball de officiële afterparty van North Sea Jazz plaatsvindt.

Zijn ze nog niet uitgedanst, of is het toch de hoop op een glimp van een onaangekondigde artiest? De zaal is in ieder geval goed gevuld en zoemt van energie. Waar Joe nog geen drie uur eerder met Ezra Collective in de Maas stond, leidt hij nu de jamsessie met lokale artiesten van de OSHI-community: Bnny Hunna, Deborah Slijkhuis, Peter Somuah, en JUNYA. Ook bandgenoot James Mollison heeft na de set op het grote podium nog energie voor meer, en staat met zijn saxofoon op het Perzische tapijt, dat de zaal een huiselijke sfeer geeft. De laklaag van de saxofoon heeft het lang geleden al begeven - een teken van een instrument dat gekoesterd wordt en waar veel tijd mee is doorgebracht. Er ligt een setlist op de grond getapet, maar de voetafdrukken, kreukels en scheuren in het papier onthullen dat het meer een richtlijn is dan strenge kaders. De titels zijn een startpunt, maar waar de nummers eindigen weet niemand.

Wat misschien nog wel het meest opvalt zijn de glunderende blikken tussen de muzikanten met Joe als centrum van hun tijdelijke heelal. Elke noot is een reactie op een andere noot. Een spel dat maar blijft doorgaan en waar het publiek soms nauwelijks deel van uitmaakt. Dit is hun avond, en wij zijn dankbaar dat we daar vanavond deel van mogen zijn. Hun vingers bewegen zo snel over de toetsen dat ze lijken te zweven, en schijnen nog vóór de bespeler zelf, te weten waar ze terechtkomen. Dat het een mix is van oude bekenden en frisse, lokale geluiden hoor je nauwelijks terug. De muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld. Waar leer je elkaar immers beter kennen dan in het samenspel? Iedereen mag meedoen vanavond.

Naarmate de avond vordert lijkt de grens tussen podium en publiek steeds meer te vervagen. Van vijf mensen op het podium groeit het naar zes, zeven, acht. Je verwacht misschien een kakofonie van geluiden, maar niets is minder waar. Elke muzikant neemt moeiteloos zijn eigen rol in. ‘This is just people having fun', klinkt het in het publiek. En dat is het, een zaal van mensen die vreugde vieren.