Green Policy’s From the Gutters laat je stikken in muren van geluid en hevige grooves

Vanuit de kelder van de Dutch Pop Academy uit Amsterdam toveren een paar Utrechtse jongeren een opvallende band tevoorschijn. De stonermetal band Green Policy is gevormd als een statement tegen het cannabisbeleid van de academie. Met hevige en knarsende riffs, psychedelische accenten en thematisch geladen teksten met postapocalyptische ondertonen neemt deze band je mee in een draaikolk van ruige, dansbare grooves, aanstekelijke refreinen en hevige breakdowns.

Het onlangs verschenen debuutalbum From the Gutters is opgenomen in de Anker studio in Eindhoven waar de bandleden volledig gebruikt hebben gemaakt van alle vintage apparatuur die daar beschikbaar is. Oude Marshall amps en vintage microfoons geven het album een erg nostalgische en bijna antieke sound die vergelijkbaar is met oudere stonerrockbands als Sleep en Kyuss. Om de energie van de muziek te benadrukken neemt de band alle nummers in één take op. Ze willen de ervaring van een liveoptreden zo realistisch mogelijk laten overkomen en dat geeft het album ook een erg natuurlijke flow.

Het album opent met het nummer 'Mumbria'. Een vurige en luide opener die de luisteraar gelijk meetrekt in de postapocalyptische wereld van From the Gutters. Het groovy en riff-heavy 'People of Rust' zorgt voor meer variatie in riffs door te experimenteren met complexe ritmes en desoriënterende gitaartechnieken. Langzamere nummers in de tracklist zorgen voor een ademmomentje in dit dicht gearrangeerde album. Het zware 'Insomnia ' is hier een goed voorbeeld van. De uithalen van frontman Dave Bouquet geven het nummer een sfeervol maar rauw randje dat goed hand in hand gaat met het experimentele gitaarwerk van gitarist Daan Kleijnen. Het strakke drumwerk van Milan Masser dient als de metronoom van de band. Ondanks zijn groovy en minimalistische benadering tot drummen is hij nog steeds een luide groove-machine, zoals je kan horen op nummers als 'Beth Doesn't Take No For An Answer' en 'From the Gutters, I say Hello'. Dan moeten we het verstikkende basgitaarwerk van Roan Grasmeijer ook niet vergeten, een luide kracht in de band die het geluid van de band enorm verdikt. Basriffs op nummers als 'Scrolls of Hatred' en 'The Eye of Time' geven de psychedelische gitaarlagen een grond om op te staan. Dit zorgt ervoor dat de band nooit klinkt alsof ze geen ideeën meer hebben. Alle instrumenten zijn in perfecte balans en komen samen om een muur van geluid te vormen.