Raven Artson is een dystopische rockster

Raven Artson is een koning! Een god! Een tijger! We kenden Artson al als 12van3voor12-talent die prachtige experimentele pop maakt, als ex-drummer van Mozes and the Firstborn en als muzikale sparringspartner van o.a. Sevdaliza en Ray Fuego, maar in de korte film The Performer (and some brief thoughts on Beauty from Upper Management) speelt Raven Artson een soort dystopische rockster, een zielloos hoopje dat met een flink stel stroomschokkken tot leven wordt gewekt in de backstage en zich daar oplaadt voor de show. De film is gemaakt door de Amsterdamse regisseur en filmmaker Folkert Verdoorn in samenwerking met VPRO Dorst, Artson speelt niet alleen de hoofdrol maar maakte ook de soundtrack.

The Performer werpt nogal wat vragen op: is het leven als artiest wel zo gezond? Hebben de mensen om je heen wel het beste met je voor? En waarom smult het publiek toch van de troubled popster? Je kunt de film op nogal veel manieren interpreteren, vertelt Artson. ‘Bijvoorbeeld: als artiest kun je zo ver gaan in je passie dat je je eigenwaarde totaal haalt uit dat ene moment op het podium, en niet per se uit je sociale context of je leven buiten het optreden. Dat is niet per se gezond. Nog een interpretatie: het is moeilijk om als artiest vast te houden waar je voor staat. Het wordt niet altijd in dank afgenomen, iedereen die om je heen hangt heeft ook een mening, van de boekers tot het management en de pr-personen. Zij hebben niet altijd het beste met je voor. En nóg een interpretatie: het wordt heel erg gevierd als een artiest slechtgaat. Amy Winehouse ging eraan onderdoor, en dat droeg bij aan haar cultstatus. Het is bijna het grootste goed dat je als kunstenaar door pijn gaat om muziek te maken. Maar eigenlijk is het gek dat je kapitaliseert op je eigen leed.’