2000 Motels spelen Frank Zappa
De tijd dat popmuziek als jeugdcultuur werd gezien ligt duidelijk achter ons
Frank Zappa is al bijna dertig jaar niet meer onder ons – de legendarische zanger, gitarist, bandleider en componist overleed in 1993 op 52-jarige leeftijd- maar zijn muziek leeft voort. Bij liefhebbers en ook bij veel muzikanten, onder wie de band 2000 Motels.
Het waren vooral de wat oudere muziekfreaks die op 2000 Motels af kwamen. De zestigers waren goed vertegenwoordigd. De tijd dat popmuziek als jeugdcultuur werd gezien ligt duidelijk achter ons.
Bovendien bestond het publiek voornamelijk uit echte muziekliefhebbers, van wie een aantal Zappa nog live aan het werk heeft gezien. Dat ook zij het gebodene goed konden waarderen mag als een pluim voor de band worden beschouwd. Frank Zappa componeerde geen eenvoudige muziek. Zijn nummers stonden bol van de vreemde wendingen en breaks, rare stemmetjes, razend virtuoze solo’s en buitenissige humor. Denk aan de hilarische reggaeversie van Stairway to Heaven, compleet met blazerssectie op een ska-ritme.
2000 Motels bestaat uit zes heren en een dame: gitarist, leadzanger en -zangeres, drummer, twee toetsenspelers en bassist. Ook een van de toetsenisten nam geregeld de leadzang voor z’n rekening, terwijl de gitarist de show stal met razendsnelle solo’s. Als je bedenkt dat gitaargod Steve Vai z’n carrière begon bij Zappa (net als vele anderen), snap je dat dit pittig werk is.
Prettig was ook dat de bandleden bij de instrumentale en zangpartijen hun voorbeeld trachtten te benaderen, maar zich niet lieten verleiden tot verkleedpartijen a la Zappa zoals je vaak ziet bij tribute-acts, die ook qua uitdossing hun idolen achterna gaan. De leadzanger had wel echt die diepe Zappa-bariton. Dat de vocalisten muziekstandaards op het podium hadden staan, zij ze vergeven; behalve muzikaal was Frank Zappa ook tekstueel niet van het halve werk.
Belangrijkste was dat merkbaar was hoeveel lol de bandleden hadden en hoezeer ze hun muzikaliteit in ijzersterke, freaky nummers als Penguin in Bondage, Uncle Remus, Dirty Love of Camarillo Brillo kwijt konden. Dat droegen ze over op het – toch kritisch luisterende- publiek in de Piek. De band mocht twee keer terug komen voor een toegift. Zappa-fans zijn een kritisch luisterend publiek, dus dat zegt wel een en ander.