Tunnelvisions sluit een hoofdstuk af met nieuw album

De trein die Tunnelvisions heet denderde maar door. Nadat Brabanders Raynor de Groot en Emiel van den Dungen elkaar onwijs toevallig via Soundcloud leerden kennen, werd hun elektronische indieproject na heel wat dagen blowen en muziek maken al snel serieus. Een hit scoorde het duo in 2017 met het tropische ‘Guava’, dat op festivals als Burning Man en Awakenings werd grijsgedraaid. Ook grote dj-sterren als Solomun en John Digweed namen de platen van Tunnelvisions mee in de tas.

Nu de dancewereld pruttelend tot stilstand is gekomen, voelt een reflectief album voor het duo als meer dan logisch. Want de afgelopen jaren vlogen voorbij. Zó snel, dat er geen tijd voor terugblikken was. Raynor: ‘Het ging allemaal zo snel dat we niet konden nadenken van: hoe snel willen we eigenlijk gaan?’ 

Op  het vandaag verschenen End of time neemt het duo de tijd om even terug te blikken met stevige, hedendaagse four to the floor-house voor de grote zalen, met snufjes nu-disco, af en toe een tropische sample en evengoed invloeden van indie-dance van LCD Soundsystem en Soulwax. Het betekent het einde van een oude sound, en het begin van een nieuwe. Raynor: ‘Wat we hierna gaan maken is waarschijnlijk totaal iets anders.’ De periode waarin we nu zitten is ook een end of time, denken ze, het einde van de dj- en muziekwereld zoals we die nu kennen. ‘Zo laten we ook een stukje van onszelf achter en kijken we tegelijkertijd naar de toekomst.’

Het album is een verzameling van nummers van de laatste vijf jaar. Er kwamen een hoop herinneringen naar boven. Neem ‘Acid Neverland’. Dat Neverland is Fusion Festival. Emiel: ‘Een groot niemandsland waar je je helemaal in kan verliezen.’ En daar maakten ze bizarre dingen mee. Raynor: ‘Om vier uur ‘s nachts, ik vraag me nog steeds af of het echt is gebeurd, zag ik auto’s waarop mensen met op trommels zaten te slaan en vuurspuwende shit stonden te doen. Een soort Mad Max vibe.’ En dan ineens zitten ze terug in de trein naar Berlijn. Over dát moment gaat de track. Raynor: ‘Wanneer je de club uitloopt en het contact met de realiteit weer voor de eerste keer voelt. Dat gevoel wat je compleet wilt ontwijken. We zaten in dat fakking treinstel van: holy shit, waar zijn we nou in terecht gekomen?’