Album van de Week (17): Fontaines D.C.

Het is een pijnlijk verhaal: in het kleine Britse plaatsje Exhall overleed een Ierse vrouw op haar 73e. Om haar leven als Ier in Engeland te vieren, wilde de familie ‘In ár gCroíthe go deo’ op haar steen laten graveren: ‘Voor altijd in ons hart.’ Dat mocht dus niet: The Church of Engeland was bang dat het als politiek statement geïnterpreteerd kon worden en de rechter verplichtte de familie om er een vertaling bij te graveren in het Engels. Anders zou je zomaar kunnen denken dat dit een terroristische leus zou zijn. Belachelijk natuurlijk dat de Ierse taal zo vanzelfsprekend met de IRA geassocieerd wordt, dus twee jaar later zingen Fontaines D.C. de Ierse tekst in hun albumopener, als een eerbetoon aan de Ieren die in Engeland wonen en zich telkens weer moeten verdedigen. 

Want ja, D.C. betekent nog steeds Dublin City, maar vier van de vijf leden van Fontaines wonen inmiddels in Londen. Wat moet je ook als je zo populair wordt binnen zo’n korte tijd? Londen is simpelweg een makkelijkere uitvalsbasis, helemaal als je gaat touren in de VS. Grian Chatten, de zanger en tekstdichter van Fontaines D.C. dealt sindsdien vaker met anti-Ierse sentimenten. Hij krijgt regelmatig ‘paddy’ naar zijn hoofd geslingerd, een scheldwoord voor de Ier in Engeland. En hij hoort wel vaker dat hij ‘naar huis moet gaan’. Op Skinty Fia, hun derde album na Dogrel en A Hero’s Death, worstelen ze dus met een groot schuldgevoel: waarom keer je je land de rug toe terwijl je door Engeland wordt uitgekotst? Op ‘I Love You’ – dat in eerste instantie een simpel liefdesliedje lijkt – spreekt hij dus de Ieren toe: ‘Luister naar me, ik hou wél van mijn land.’ 

Muzikaal is Skinty Fia een stuk grauwer en meer ingetogen dan A Hero’s Death en Dogrel. Geen ‘I’m gonna be big!’-slogans, maar schoenstaar-slowburners als ‘Big Shot’ en ‘Roman Holiday’. Niet saai, allesbehalve zelfs: dit zijn nummers die je onder de huid kruipen om daar niet meer weg te gaan.

Terug naar de grafsteen in Exhall. Na een juridisch gevecht dat drie jaar voortsleepte, hoefde er uiteindelijk géén Britse vertaling meer op de steen. Dat was discriminatie, oordeelde de rechter. En het nummer van Fontaines werd vervolgens afgespeeld bij het graf. Volgens de band is dat meer waard dan duizend Grammy's.