Dekmantel 2025 zaterdag: trippen voor puristen en voer voor allesvreters Dekmantel 2025 zaterdag: trippen voor puristen en voer voor allesvreters

Dat moment dat de oortjes van verbazing beginnen te klapperen. De pupillen zich verwijden van opwinding. De vuist onwillekeurig de lucht in slingert en malle rondjes begint te draaien. Dat je lichaam – of je nou wil of niet – een eigen willetje krijgt, puur door die ene plaat. De WTF-plaat, de track die alles in een nieuw daglicht zet, die verwarring zaait of juist helemaal in de *vibe* weet te katapulteren. Dat zijn de platen waar we het voor doen, deze tweede dag van Dekmantel Festival in het Amsterdamse Bos.

Want het is een logische optelsom die ze hier al jaren maken. Een line-up vol dj’s die net wat verder graven + publiek dat er totaal voor open staat maar ook gewoon zin heeft in PARTY + goed geluid = magie, juist bij de muziek die op de minder avontuurlijke dancefestivals zou doodslaan. Londenaar Ploy is de eerste die beet heeft: die staat lekker te housen op de gelivestreamede Radar-stage. En opeens klinkt er in een plaat uit 1999 een kettingzaag van een synth die ALLES aan gort scheurt. Track id plz?! Bij Call Super, subheadliner op de mainstage, hoeven we daar niet om te vragen. Die weet te balanceren tussen het avontuurlijke en het toegankelijke en sluit gewoon effe magistraal af met ‘A Forest’ van The Cure (ja echt!), nadat hij The Loop al liet opstijgen met zijn eigen ‘Mothertime’, een bizarre basstune die vers van de pers is.

Donato Dozzy en dBridge mogen de punt zetten achter de allerlaatste zin van de zaterdag: hun slotplaat in de Greenhouse is de liquid drum ’n bass van Calibre. Prachtige langgerekte ambient synth-pads over een bedje van diepe wobbelbassen. Dozzy is de Italiaanse triptechno-meester die we al zo vaak zagen, dBridge een Brit die nooit eerder op Dekmantel stond, maar in de drum ‘n bass geldt als een vooruitstrevende pionier die de hoeken van het genre verkent. Ze vinden elkaar in de vreemde uithoekjes van elkaars sound, takelen het karretje omhoog met vooruitstrevende techno, om even later het tempo weer zwaaaaar omlaag te schroeven naar loeizware bass. Eeeeven voorzichtig voorzichtig dat drum ‘n bass-breakje teasen, dan weer opschakelen met hypnotischer spul en vervolgens weer freaken. Supervet!

De meeste WTF-platen klinken in The Nest, de flinke stage onder een schuin dak die vandaag allerlei werelddelen verbindt voor muzikale allesvreters. De Schuurman gaat hier b2b met Shaun-D, wat sowieso al een sprookjesachtig verhaal is. Die eerste is een nog altijd behoorlijk jonge Hagenees die al sinds de jaren nul bubbling produceerde, maar hij wist daarmee nooit echt potten te breken. Tot hij een paar jaar terug werd opgepikt door Nyege Nyege, een label en festival in Oeganda dat in z’n eigen niche toonaangevend is. Vervolgens fietste De Schuurman ook zijn inspirator Shaun-D dit jaar binnen bij Nyege Nyege: een gozer die way back het hitje ‘Pull Up’ scoorde via Hyves (!) en daarna in de vergetelheid raakte. Nu staan ze hier samen zijn vroege track ‘Magic Stick’ te draaien. Zoals we dat ooit zeiden: dikke fissa! De Schuurman vormt hartjes met z’n handjes terwijl zijn mc met waterpistool shotjes in de mond spuit van lui vooraan (en wat doet die piemelballon daar in het publiek?!). Bij de Oegandese dj Kampire klinkt daarvoor al razendsnelle Caribische bouyon en ghetto house met als centrale vraag (die ongeveer 43 keer wordt gesteld in een enkele minuut): is your pussy wet? Is your pussy wet? Is your pussy wet? Et cetera, et cetera, ad infinitum.

De mooiste ontdekking van The Nest: Moktar en Surusinghe. Die laatste zei al in een emotionele Insta-post hoe ze al jaren vanuit Australië naar Amsterdam vloog, speciaal voor Dekmantel. Om er nu te draaien, en dan ook nog met haar lieve cousin: magnifiek! Ergens zijn hun Sri Lankaanse en Midden-Oosterse roots wel te horen in de bass, house en breakbeats. Soms zit dat in de percussie. Soms in de flarden zang. Soms in de nerveus wiebelende melodietjes. Moktar eindigt met Palestijnse vlag wapperend bovenop de dj-booth, terwijl Surusinghe met de vetste grijns gun fingers maakt, en ze vervolgens in elkaars armen vallen op Burial’s megaklassieker ‘Archangel’.

Ook Verraco uit Medellín vliegt in zijn set telkens heen en weer tussen Zuid-Amerika en de UK. Hij runt het Colombiaanse label TraTraTrax, wierp in 2023 met die brigade al een heerlijk frisse blik op Zuid-Amerikaanse muziek in de Greenhouse, en test vandaag in het eerste kwartier dat Krackfree Soundsystem (waar we op Lente Kabinet ook al zo enthousiast over waren) vooral met dubstep in de categorieën zwaar, zwaarder en zwaarst. Dan gaat-ie vanuit Braziliaanse smerigheid naar 2step en iets dat toepasselijk ‘Baile Grime’ heet, draait de verknipte techno van zijn Voam-labelbazen Karenn en een track van Nederlander Jasmín die op Hessle Audio zal verschijnen (omg!), geeft de bruutste tune ook een toepasselijke rewind. Knap hoor, het zijn stuk voor stuk vrij explosieve tracks, maar hij weet er een logische flow in aan te brengen die zelfs eindigt bij de drum ’n bass van Pendulum.

Elders op het terrein gaat het niet om zulke uitbarstingen, maar om gewoonweg lekker housen. Terwijl het hele terrein nog in borrel- en binnenkabbelmodus is, staat het bijvoorbeeld al ramvol bij de glimlach-house van Shanti Celeste. De Selectors-stage gaat al heerlijk op de nog onuitgebrachte tune van Nederlandse D Stone, die Shanti er om 15.30 in gooit. Probeer je mondhoeken maar eens naar beneden te buigen bij die rollende piano’s en funkgroove vol -blazers. Schier onmogelijk. TENZIJ je lichaam al in verregaande staat van ontbinding is door alle chemicaliën die je er gisteren doorheen hebt gejaagd, natuurlijk. Ook bij Dekmantel-baas Casper Tielrooij en Hunee (zonder Paquita Gordon, die lastminute cancelde) is het housen geblazen. Nineties-house, zeroes-house, garage house, hedendaagse house, klassieke house. En house-queen is natuurlijk Honey Dijon, headliner van de mainstage en een wat atypische boeking voor Dekmantel (ze draaide hier nooit eerder, en staat vaker op de toegankelijkere festivals). Je kunt wel uittekenen wat zij hier komt brengen: grootse klassiekers, veel schreeuwende diva’s, The Bucketheads, Chicago, Sylvester, die Cardi B-edit die ze ook al eeuwen in haar tas heeft zitten. Zelden zoveel mensen zien samenklonteren bij de Dekmantel-mainstage, maar De Purist zal van achter een zonnebril die volgend jaar hip wordt chinstrokend verzuchten: hoort dit wel thuis op dit festival?

De Purist, die mijdt de main liever als een yup oploskoffie (zoals Dario Goldbach al zo mooi verwoordde) en staat liever in de UFO II. Het is vandaag een universumpje op zichzelf dat compleet lijkt losgezongen van wat er elders op het veld gebeurt. Hier vooraan ruiken de mensen vijfentwintig procent muffer en zijn ze zeventig procent nerdier, hier staat de vrouw met dreadlocks een rugzakje in de vorm van een korstig knuffelschaap dat nodig eens in de wasmachine moet.

En iedereen hier weet wat er op het menu staat: mindboggling triptechno. Delvenaren Woody92 en Spekki Webu sluiten er aardedonker af op 160 BPM, met kicks die vanuit het binnenste van de aarde afkomstig lijken en spaced out IDM-geluiden. Muziek waarvan je naar binnen keert, waarvan je langzaam maar zeker begint te wauwelen in steeds filosofischere taal en – wie weet – zelfs met je transcendentale zelf in contact komt. Het is muziek die die raakvlakken heeft met psychedelica en plantmedicijnen, maar ook nuchter geweldig is. Als je zelf maar de nodige verbeeldingskracht meebrengt.

Ook een groot deel van de UFO II-lineup past ook prima in hun labels/feesten Omen Wapta en Mirror Zone. Loek Frey bracht al platen uit bij Woody’s label en opent de stage geduldig met Timnah, Australiër Kia valt op met polyritmische techno en struikelritmes, het obscure Bulgaarse duo IDMT krijgt een wat te ambitieus slot (en voor een uurtje stroomt de loods dus even leeg), en de Canadese Priori geeft een bedwelmende liveset die dubby en duister begint, maar op de juiste momenten toch even piekt. Hij countert Badalamentiaanse synths met een militant ritme en sluit af met de tune die hij recentelijk uitbracht met Avalon Emerson (morgen headliner van het festival!): dreampop meets Innervisions. Hier staat een meisje totaal in haar eigen wereld met de ogen dichtheen en weer te zwieren. Daar is een dude in het donkerste hoekje van de tent tegen een paal aan gaan zitten om deze trip eens goed te doorleven.

De Purist gaat hier helemaal kwijt. Die koestert zijn eigen hoogtepunt van Dekmantel, de liveset van Steevio, een ouwe rot met kale kop, op die paar rattenstaattjes na die vanuit z’n achterhoofd naar beneden bungelen. Hij is een van de mannen achter het Britse label / festival Freerotation (die staat nog op de bucketlist!). Met z’n modular pitcht hij de bliepjes die moeten doorgaan voor hihats de hele tijd omhoog en omlaag, en hij heeft een volstrekt eigen signatuur als het gaat om neurotisch wiebelende melodieën. De Purist zal goedkeurend knikken als hij ziet dat de tent hier op Dekmantel hartstikke volloopt voor zulke experimentele muziek: ah, er zijn meer mensen zoals ik.