Dekmantel 2025 zondag: het ideale nachtzoentje van Avalon Emerson Dekmantel 2025 zondag: het ideale nachtzoentje van Avalon Emerson

Quizvraagje om warm te draaien: de gast voor me draagt een Selected Ambient Works-shirt van Supreme EN heeft een Aphex Twin-tattoo, dus rarara waar ben ik? In de UFO II, duh. Hier staan vandaag Plaid en B12, twee acts die begin jaren negentig aan de Britse frontlinie van de elektronische muziek stonden, zij aan zij met Autechre en Aphex Twin. Vandaag zijn vrijwel alle acts in de rave-bunker van Dekmantel duidelijk geïnspireerd door de Intelligent Dance Music (IDM) van toen, die domme overkoepelende term gebaseerd op de Artificial Intelligence-releases bij Warp Records. Braindance, nog zo’n term om maar aan te geven dat dit electro, breakbeats, techno en ambient is voor de slimmeriken onder ons, de mensen die van computeren en coderen houden, die een kommetje blieps en bloeps eten voor ontbijt, terabytes voor lunch en kickdrums als diner.

Smakelijk eten dus bij Piezo (zou hij zich hebben vernoemd naar de track van Autechre?!), een Italiaan die al eens een geweldige dj-set gaf op de Timedance-avond in De School en recentelijk nog een release dropte via Dekmantel’s eigen label. In het slot van z’n liveset klinkt het type brein-verrijkende kronkelbeats dat ook wel aan Richard D. James doet denken. De Aphex Twin-fan staat op de voorste rij mee te bouncen.

Zou ik hier de hele dag kunnen blijven plakken? Iets te lang wel in ieder geval, want ik mis de (kennelijk geweldige) set van Roza Terenzi op de mainstage en ook de masterclass dub reggae van Mad Professor (die niets mixt, maar gewoon de ene na de andere plaat opzet). Daarvoor in ruil zie ik hoe fris de muziek van zowel Plaid als B12 overeind is gebleven, dat er naast de nodige rave-veteranen ook veel jonkies op af zijn gekomen en vooral die mannen van B12 mega-enthousiast de duimpjes omhoog doen, meeklappen en filmen hoe ze vooraan uit hun plaat gaan. Prachtig hoe daar een strijkensemble uit een doosje komt, eronder een breakbeat en kick verschijnen en dan drie lagen synths in zowel de categorie ontregelend als beeldschoon.

Ik mis ook Young Marco die op de mainstage zij aan zij mag met progressive-held-van-weleer Sasha. De weergoden gunnen Marco niet: net wanneer ze achter de booth kruipen, begint het te plenzen (net als toen-ie solo de mainstage afsloot in 2023!!!). De arena voor hun neus verandert al gauw in een glibberige modderboel waar je totaal niet lekker op kunt dansen, en het gros van de bezoekers wordt dus weer een van de overdekte stages in gejaagd. Het is dus ramvol in UFO II voor upsammy, de Amsterdamse producer/dj die van Garage Noord haar thuisbasis heeft gemaakt. De puls in haar set is 170 BPM. Snel dus, heel snel, zo snel als de wildere drum ’n bass, maar haar muziek is een stuk lastiger te temmen. Gaat de kick rechtdoor, dan wurmen daar de meest opgefokte roffeltjes tussendoor. Dacht je even beet te hebben in die breakcore? Mispoes! Ze schiet alweer een andere kant op. En toch, op de een of andere manier is het ook allemaal verdomd dansbaar. Wanneer ze volle bak drum ’n bass gaat en de loods wordt volgepompt met rook, maar ook wanneer de muziek weer veel complexer en desoriënterend wordt. Wat een dj! Chef’s kiss!

Ik kom dus pas te laat aan bij DJ Koolt uit Uruguay, die de Selectors-stage afsluit en zijn vinyl weliswaar niet superstrak mixt – er slaat ook weleens een plaat over, doe je niks aan – maar wel echt een *vibe* te pakken heeft met straffe new beat vol snares als zweepslagen en acid house. Want je raadt inmiddels wel waar ik sta, hè? Inderdaad, in UFO II bij Djrum en Objekt, de natte droom voor de Dekmantel-wizkids. Het is nauwelijks te geloven dat deze twee dj-virtuozen pas voor het eerst b2b staan, maar ze maken hier wel gelijk gretig gebruik van om te laten zien waarom ze beide die titel verdienen. Die eerste doet drum ’n bass-dingen met draaitafels die je niet voor mogelijk houdt, die tweede is een muzikale omnivoor die over de afgelopen jaren zo’n beetje elke Dekmantel-stage wel heeft platgedraaid. Laag op laag op laag, zo voelt de twee uur die ze krijgen. Pas na 40 minuten volgt de eerste echte 'drop'. Al wordt er hier amper toegewerkt naar die momenten, soms kunnen ze lang blijven hangen in een groove, om dan plots toch weer snel de kick pattern om te gooien, of zelfs compleet te deconstrueren. De curveballs, waar de twee om bekend staan, worden hier juist zorgvuldig in de set verwerkt, waardoor ze compleet logisch voelen. Een opgefokte noiserock-tune van Moin past prima tussen de freaky techno en bass, psychedelische breaks, idm-tekno, percussieve bass. Wauwie.

Denk nou niet dat we de UFO II de hele dag niet hebben verlaten. We staan begin van de dag te dansen bij de liveset van de Iraanse Amerikaan Sepher (waar ook dj-fav’s Objekt en CCL op de voorste rij staan te genieten). In The Nest is het ook smullen bij hedendaags Detroit ghettotech-trio HiTech. Na een razendsnelle dj-set van een halfuurtje volgen hun eigen tracks live, en lijkt de chaos alsmaar verder te escaleren, mede dankzij de shotjes Hennesy die ze in monden op de eerste rij gieten en mensen op de subs worden getrokken om mee te twerken. En bij Yaeji. Wat moet je je nou voorstellen bij een dj-set van deze producer van dancey popnummers als ‘Raingurl’? Nou, veel hardere bass, die klinkt alsof het ver uit de toekomst komt! Ze heeft de ene na de andere futuristische tune op haar stick staan. Zullen we het hyperbass noemen?

Dan Identified Patient, die sinds 2018 letterlijk elke editie op het festival stond, vorig jaar The Nest nog afsloot. Hij krijgt juist een verrassend vroeg slot vandaag met Mia Koden, een Brit met voorliefde voor smerige UK clubmuziek. Natuurlijk is er geen tussenkomen meer aan in de stage, want iedereen wil deze b2b zien met bassy garage banger na banger, lekkere grime en dubstep. Geen moment rust, behalve aan het absolute einde met een hele fijne reggae tune.

In de veel grotere techno-stage UFO I zien we drie techno-vijftigers achter elkaar. Eerst Donato Dozzy, die met Voices of the Lake staat te fistpumpen op steeds stevigere techno, zelfs duiveltjes vormt met zijn vingers. Het mooist zijn eigenlijk hun buildups: gas terugnemen. Laag ronkende bas. Snareroffeltje. Hihatworkout. Kick eronder. Eindeloos bouwen. Bouwen. Bouwen! En dan pas inlossen met acid. Weergaloos, en meermaals stijgt er een dik gejuich op tussen de rookmachines en strobes. Dan de 51-jarige Berlijnse techno-veteraan Efdemin, die een keihard doorrollende trein bouwt in de booth, moderne hardgroove vol fluitjes laat horen en werkelijk niet te stoppen is. En Richie Hawtin, de minimal-grootheid die hier een AV-productie meeneemt voor een set van nauwelijks langer dan een uur. De spanningsboog is dus wat korter, die repetitieve minimal-patroontjes lopen niet eindeloos door maar worden wat explosiever ingezet. Leuk en aardig, maar eigenlijk is het visuele gedeelte van deze show een beetje suf.

Na alle gewelddadige techno, brute bass en brainy IDM zijn we nu alleen nog maar op zoek naar een beetje liefde. Ja toch? Dus togen we nog één keer naar de mainstage voor de vrouw die ons dat kan geven: Avalon Emerson. Geschoold in de Panoramabar, scoorde in 2017 een enorme linksdraaiende clubhit, maakte drie jaar later een supersterke DJ-Kicks, deelde jarenlang haar heerlijke ‘cybernedits’ van o.a. Björk en Dusty Springfield gratis op haar website (helaas inmiddels achter slot en grendel).

Te lang heeft Dekmantel haar genegeerd, maar in 2023 maakte ze haar debuut hier in de Greenhouse en vandaag is ze de headliner. Veel gemene leftfield house en breakbeats met de power die nodig is voor zo’n mainstage, maar ook duidelijk een voorliefde voor pop en een type melancheuforie die niet veel dj’s met haar delen. Ze geeft tenminste één iemand de dag van z’n leven: de Nederlandse dj/producer Ineffekt draaide vanmiddag nog zelf de openingsslot op deze plek (een wat ondankbare taak, want je draait drie uur lang vooral voor de zandkorrels voor je neus, waar slechts tientallen vroege vogels op neerstrijken terwijl er duizenden passen). Nu draait Avalon Emerson éérst al een tune die hij met Mance maakte maar nog niet eens uit is (en gaat Ineffekt zelf ‘in tranenmodus’), en in de finale van de set stopt ze ook zijn bloghouse-banger met wobbelende bassen. Groot moment! Via moderne french house en haar eigen Depeche Mode-achtige synthpopliedje komt ze uit bij Air’s ‘Sexy Boy’ in een remix met een hint shoegaze en zachtmoedige breakbeat. Het fijnste en tederste nachtzoentje als afscheid. We gloeien ervan na op die lange fietstocht door het Amsterdamse Bos, en ook wanneer we met een kopje sleepytime-thee tussen de lakens kruipen.