Afterpartees brengt een eindejaarslied voor de kroeg op de hoek

De stamkroeg, het huis weg van huis. Er langs lopen doet pijn, want de luiken zijn dicht, de lichten uit. Voor de zoveelste keer in korte tijd. Een jaar geleden was de Limburgse band Afterpartees bezig met hun derde album. Het was lockdown, en ze besloten een ode te schrijven aan het café, naar de plek waar reuring is en waar mensen die alleen zijn anderen ontmoeten. Eerst was het een ode aan het café in het algemeen, maar toen toch concreter: De Buun, thuishonk in Horst. ‘We vonden dat een mooi thema voor een liedje’, zegt frontman Niek Nellen. ‘Bas had het geschreven het is best sentimenteel. Maar wat we niet wisten, was dat een jaar later, nu het liedje daadwerkelijk uitkomt, De Buun echt dicht gaat.'

‘We hadden een afspraak staan om een videoclip te schieten in De Buun’, legt Nellen uit. ‘Dat ging op zijn Horsts: mogen we een videoclip opnemen? Oh ja hoor kom maar langs. We zouden op zondag filmen, maar de vrijdag ervoor werden nieuwe maatregelen afgekondigd. Die dag hebben de eigenaren - die de tent al langer wilden verkopen - besloten definitief dicht te gaan. Zaterdag mocht al het bier op. En dus stonden we daar in een volle kroeg. We hebben het liedje gespeeld. Mart en Marij, de eigenaren, moesten allebei janken, dat was kei mooi. Het voelde echt als een koffietafel, alsof er echt iemand dood was. Er was gratis drank voor iedereen, mensen waren er speciaal voor naar Horst gekomen.’ 

‘De Buun is een kroeg met muziekgeschiedenis’, vertelt Nellen. ‘Er speelden vaak coverbands. Armand heeft er een keer of zes opgetreden. Er staat ook een gedicht van hem op de muur, dat stukje willen ze uithakken als aandenken. Ik weet nog dat ze op een gegeven moment een nieuwe rookruimte geïnstalleerd hadden, en dat Armand die zou komen openen. Er was een mooi rood lint opgehangen, dat hij zou doorknippen. Maar toen het moment supreme kwam was een vriend van ons al dwars door dat lint heen gelopen om te gaan paffen. Zo’n kroeg was De Buun.’

‘Een week later zijn we in een lege zaak terug gekomen om de clip af te maken. We hebben er nog een laatste pilsje gedronken, alles moest op. De glazen waren al weg gegeven aan de buurvrouw, het geluidssysteem half afgebroken. Jesse vroeg of ie een barkruk mee mocht nemen. Ja hoor, pak maar. We vonden het mooi om dit als eindejaarsliedje uit te brengen. Nog even omkijken, en dan weer vooruit.’