Album van de Week (32): Nas

Daar zit–ie dan, op zondagmiddag brunchend met krabkoekjes, oesters en perzik-prosecco-cocktails. Nas geniet van het goede leven op King’s Disease II, bijna dertig jaar na hiphop-classic Illmatic. En terwijl een vriendin op de veranda giechelend nipt van een glas peperdure Pétrus-wijn, trekt hij zich terug om zijn wijsheden te delen.

Af en toe was het rap-icoon uit New York de weg kwijt: hij blikte tot vermoeiens toe terug op zijn jeugd in Queensbridge, verzandde in lastig te doorgronden uiteenzettingen over Afrikaanse goden, in een enkele verse leek hij zelfs de antivaxx-kant op te gaan. Die door Kanye West geproduceerde plaat NASIR uit 2018 had z’n momenten, maar was over de gehele linie nogal een rommeltje.

Op het vorig jaar verschenen King’s Disease en de deze week verschenen opvolger klinkt hij tegelijkertijd gefocust en ontspannen, als een man die de stress van zich af laat glijden. Die soulvolle, jazzy beats van producer Hit-Boy (die ook aan de knoppen zat bij grote hits als ’N****s in Paris’, ‘XO’, ‘SICKO MODE’ en ‘Backseat Freestyle’) helpen ongetwijfeld een handje: ze zijn weliswaar gedrenkt in nostalgie naar de tijd van gortdroge snares, smooth jazz-gitaren en glijerige saxofoons, maar klinken toch tijdloos en zelfs fris.

Door die beats klinkt Nas geïnspireerd (die flows op ‘Rare’! De tongbrekers op ’40 Side’!), én wil hij anderen inspireren. ‘Livin' fast can wait, stay down and work on your grades’, rapt hij op ‘My Bible’. En ook: ‘Kiss your mother 'cause we only get one.’ Op ’40 Side’: ‘Can't just talk about the plan, you gotta put it in action. Ain't no pity party for yourself. You gotta get up, rise for your wealth.’ Soms wordt het wat belerend, vaker klinkt hij als de geïnspireerde inspirator die wil dat je tussen alle negativiteit op zoek gaat naar het positieve. Een man die de pijn van het verleden inzet om anderen te onderwijzen. Neem ook ‘Death Row East’, waarin hij terugblikt op de beef met 2Pac. Ze stonden op het punt de strijdbijl te begraven, vertelt hij, wilden vrede stichten tussen de east coast en west coast. Ook mooi is ‘Nobody’, met een zeldzame verse van Ms Lauryn Hill die on fire is: ‘Pride and ego over love and truth is fucking reckless. Y’all n****s got a death wish, the stupid leaves me breathless.’

Nas neemt nog eens een hap van zijn krabkoekje. ‘Death to the pessimistic mindstate’, eindigt hij de plaat. ‘Nas is good.’ Hij klonk nog nooit zo tevreden.