Michael Kiwanuka sust AFAS Live in balans

Hoe dwing je als artiest af dat je publiek naar je luistert? Dat zal menig muzikant zich weleens afvragen als-ie tegenover een gonzende zaal staat met mensen die liever hun week doornemen dan aandachtig te luisteren. Michael Kiwanuka hoeft zich dat niet af te vragen. Vanaf het moment dat het zaallicht in AFAS Live uitfloept, zijn omvangrijke band de posities inneemt tussen de schemerlampen en de Brit zijn trefzekere stem de zaal in laat glijden, zijn 5.000 mensen ademloos aan hem gekluisterd. Die betovering blijft in stand tot anderhalf uur later de laatste klanken van zijn ‘Love and Hate’ wegsterven. ‘Calling all my demons now to let me go’, klinkt het, ‘I need something, give me something wonderful.’ Als gebalsemd verlaten mensen de zaal.

Het is een terugkerend thema in de muziek van Michael Kiwanuka, de introverte zanger met het ronde brilletje die qua stem een erfgenaam lijkt van Bill Withers, en muzikaal plukt uit akoestische folk, gospel en Pink Floyd achtige 70s rock. Zijn geluid wordt sterk bepaald door twee producers: Dangermouse, de Amerikaan die patent heeft op een extreem elegant geluid met een licht psychedelisch randje, en Inflo, de Londense wizard die al met Kiwanuka werkte voor hij naam maakte als het brein achter SAULT. Nooit speelt hij hard, wel een enkele keer fel. In het anti-racisme nummer ‘Black Man In A White World’ en ‘Hero’, een nummer over politiegeweld. Maar altijd is hij op zoek naar balans. Het nieuwe nummer ‘Floating Parade’ is daar ook weer een onderstreping van, een zoektocht naar spirituele verlichting, even later gevolgd door het knusse ‘Home Again’, uitgekleed gespeeld met alleen akoestische gitaar en strijkers.

Het is dus wat je van Kiwanuka mag verwachten, maar het is ook zijn achilleshiel als podiumartiest, dat zachtaardige. Zijn arrangementen zijn verfijnd, maar er mist iets dat uitsteekt, tegenstribbelt. De band speelt anderhalf uur lang perfect in dienst van de songs, niemand durft een stap in het licht te zetten, zowel letterlijk als figuurlijk. Op één ferme uithaal van een van de achtergrondzangeressen in ‘Rule The World’ na. Het is meteen een van de hoogtepunten in de set, zo klein als het begon, zo groot het piekt en zo overtuigend als Kiwanuka het zelf in veilige haven leidt. Dat type dynamiek mis je toch een beetje in de finale van de set, al is de ballade ‘Four Long Years’ wel heel indrukwekkend. Voor de tweede toegift bewaart Kiwanuka zijn grootste hits, ‘Cold Little Heart’ (helaas niet zo lang als de albumversie) en ‘Love and Hate’, twee liedjes die je zeker ziet landen op het grote veld van Hilvarenbeek, waar hij straks op de mooiste zomeravond van het jaar Best Kept Secret zal afsluiten.