Een klassiek-elektronische viering van een honderdjarig horrorinstrument

Pieter Jansen heeft een neusje voor bijzondere projecten. Op zijn label ninih brengt hij al een tijdje smaakvolle clubmuziek uit en eind vorig jaar zag yeyeh – ninih's zusterlabel voor luistermuziek - het levenslicht met een samenwerking tussen Spinvis en Vinkenoog. Nu wordt die gezamenlijke release opgevolgd door nog zo’n onconventioneel partnerschap: de Nederlandse producer Remco Hazenwinkel (alias Eversines) en de Duits-Servische muzikante Carolina Eyck brengen met Waves een ode aan de theremin, het curieuze instrument dat je misschien wel herkent uit oude horrorfilms en dat honderd jaar geleden als een van de eerste elektronische muziekinstrumenten werd uitgevonden door de Russische wetenschapper Léon Theremin.  

Eyck is een klassiek geschoolde zangeres en instrumentalist die al eerder met het instrument werkte. ‘Pieter vond haar via YouTube en heeft haar net zo lang gemaild tot ze naar Nederland kwam’, herinnert Hazenwinkel zich. ‘Toen heeft hij mij gevraagd om mee te werken als audio engineer.’ Al snel breidt de samenwerking tussen de twee zich echter uit: in de twee weken dat het duo samen in de studio zit begint het duo steeds vaker verantwoordelijkheden uit te wisselen en vervaagt de taalbarrière tussen de klassieke en elektronische wereld. ‘Het hielp dat ik van mijn achtste tot mijn achttiende piano heb gespeeld en tijdens mijn studie Elektronische Muziekproductie aan de Tilburgse Rockacademie nog wat muziektheorielessen heb gevolgd. Het was wel zo dat Caroline vaak dingen op notenbalkjes in haar notitieblok krabbelde terwijl ik achter mijn laptop zat, maar naarmate het project vorderde groeide dat naar elkaar toe. Dan gooide ik haar stem in een sampler of gaf zij mij aanwijzingen over het elektronische deel. Daar hoefde ze Ableton helemaal niet per se voor te kennen.’

Er is alleen één ding waar Hazenwinkel spijt van heeft: hij heeft zich niet gewaagd aan de theremin, het instrument dat bestaat uit twee antennes dat je bespeelt door middel van aanraking. ‘Met de ene hand kon Carolina de hoogte van de toon beïnvloeden en met de andere hand het volume’, vertelt de producer. ‘In elektronische muziek zoek ik naar abstracte en experimentele geluiden. Als je dan bijvoorbeeld een gitaar gebruikt, is het heel moeilijk om dat bijzonder te laten klinken, ver genoeg te vervormen zodat het meer lijkt dan zomaar een gitaarlijntje. Met een theremin kun je juist alles doen wat je wilt: van hoog tot laag en van kort tot lang. Het een na laatste nummer op de plaat eindigt met een zwier van thereminkoren die over elkaar heen spelen en eigenlijk heel atonaal zijn. Zoiets is precies wat ik vet vind.’