ADE25: STOOR's dystopische techno-cult

Voorin probeert iemand de weirde live-techno te shazammen. Tevergeefs natuurlijk, maar de gedachte is begrijpelijk: wat is deze geïmproviseerde hardware jam toch ongelofelijk sick! Zoals we je keer op keer vertellen: Speedy J’s STOOR is ondertussen een fijne traditie geworden in Paradiso tijdens het ADE-weekend. Voor de een hét moment om acht (!) uur op dezelfde plek volledig in trance te raken, terwijl de ander juist van hoek naar hoek beweegt om die gear te bewonderen en zo misschien wel het leukste zoekplaatje ooit bedenkt?

Is Dasha Rush met haar fader nou verantwoordelijk voor die ene scherpe toon en zijn dat de hi-hats die Planetary Assault Systems, ofwel Luke Slater, op zijn sampler aantikt? Zo kan je blijven staren naar die grote tafel vol synths, drummachines en mixers in het midden van de zaal. Eerst een geluidje uitkiezen in al die techno-lagen en dan op zoek naar de bron. Voor vanavond worden die twee verder aangevuld met Stanislav Tolkachev, die nog net niet in al die draadjes van zijn modulaire synths kruipt, en Fadi Mohem, de nieuwkomer tussen de techno-legendes aan tafel (al behoort ‘ie bij Berghain al tot de residents). Maar de piloot van dit techno-ruimteschip is Jochem Paap, aka Speedy J, die met zijn 909-drumcomputer (sommigen hebben ‘m zelfs op hun shirt staan) en mixer al die input moeiteloos in balans houdt. Zelfs na acht uur onafgebroken jammen oogt hij alsof het nog best wat uurtjes langer had mogen duren.

Dat is overigens een van de weinige relaxte dingen aan deze avond. Want zodra ze na twee uur van ambient techno met onregelmatige kicks eindelijk die four-on-the-floor Paradiso insturen, gaat het gaspedaal geen moment meer omhoog. Dat de intensiteit, laagje voor laagje, alsmaar verder lijkt te stijgen zonder de focus ook maar een moment te verliezen, is een klein wereldwonder: al sluipt er soms een clap of hi-hat nét offbeat doorheen. Toch weten ze, na al die uren, nog steeds nieuwe geluidjes uit al die kastjes te toveren: zeker wanneer ze voor de finale even bijschroeven en de bassen en synths ronduit kwaadaardig klinken.

Het voelt alsof je een ritueel bent binnengelopen waar je eigenlijk geen getuige van had mogen zijn. De grote lightbox (geregisseerd door spatial designer Karl Klomp) torent als een monoliet boven de dansers uit, gehuld in dikke rookbanken: een dystopisch tafereel. De echte hardware-nerds vooraan staan met beide handen omhoog, om zoveel mogelijk op te vangen van hun vijf techno-goden. Voor velen voelt het eerder als een religieuze ervaring, dan een lekker avondje wegdansen. Al zijn bij STOOR die twee eigenlijk gewoon hetzelfde.