Album van de Week (31): Travis Scott

Het duurde even voor Travis Scott weer durfde dromen. De aankondiging van zijn vierde album Utopia kwam al voor het drama op Astroworld, zijn festival waarbij tien mensen doodgedrukt werden. Zie dan nog maar eens doodleuk je ‘ideale wereld’ uit te rollen. Niet toevallig verschijnt het album precies nadat de rechter besloot de rapper niet persoonlijk aansprakelijk te stellen voor het ongeluk. Er is een album, een film en zelfs een idee voor een optreden bij de Piramides van Gizeh. Het ging uiteindelijk niet door, maar het geeft aan op welk niveau hij werkt. Maar ja, hoe keer je terug na zo’n pijnlijke val?

Verwacht van Utopia geen engelachtige zoetsappigheid, Travis Scott is nog steeds Travis Scott, de earthquaker, de annihilator. Waar is dat paradijs dan? Niet in een hotelkamer met die tweeling die op een jetski zijn leven binnen kwamen stuiven. De zoektocht naar het paradijs strandt in de cynische bubbel die Scott voor zichzelf heeft gecreëerd. ‘I mean, I don't know, isn't it supposed to be some perfect destination? This is just your hotel room?!’, horen we een vrouw vertwijfeld vragen in ‘Sirens’. Scott antwoordt: ‘Yeah, it looks perfect to me.’ Het zit niet in de ketting van rechtszaken die de rapper achter zich aansleept, zo horen we in ‘My Eyes’, geholpen door een zwaar vervormde Bon Iver. Ineens spreekt hij kort over ‘het incident’: ‘I replay them nights, and right by my side, all I see is a city of people that ride wit' me / If they just knew what Scotty would do to jump off the stage and save him a child.’ Het is kort, maar hier proef je toch iets van schuldgevoel dat Scott nog zo weinig uitte.

Negentien nummers telt Utopia, maar het lijken er met alle plottwists wel vijftien. Toch zit daar de kracht van dit album: het is rijk en ongetemd. Een album bomvol gastoptredens en ideeën, met sterke en ongefocuste momenten op. Het is een blockbuster, maar geen pleaser. In alles galmt de echo van Kanye West’s Yeezus, met spookachtige synths, harde snares en zelfs progrocksamples. ‘Circus Maximus’ voelt zelfs als een cover van ‘Black Skinhead’. Kanye zelf werkte aan meerdere tracks mee. Maar er is meer. We horen Beyonce nog een restje ballroom delen, Drake een plaagstootje uitdelen aan Pharrel, Guy-Maniel de Homem-Christo’s eerste muziek sinds de split van Daft Punk. The Weeknd en Bad Bunny doen mee aan een track die ‘K-Pop’ heet maar verwarrend genoeg geïnspireerd is door amapiano. Het is James Blake die klagerig zingt: ‘Have you ever been lost?’ Nee, Utopia is geen schatkaart naar het walhalla, eerder een vruchteloze zoektocht.