IJdelheid debuteert met mystiek album Unholy
Het soloproject van Ruben Wijlacker klinkt als een zoektocht naar de menselijkheid onder duisternis
Onder de naam IJdelheid brengt Ruben Wijlacker het album Unholy uit. Daarop combineert hij gothic folk en post-punk. De nummers met ruimtelijke reverb, leidende gitaarmelodieën en kerkelijke zang hebben een heel andere sound dan de muziek van zijn black metal avant-garde band Grey Aura. Maar het geheel behoudt dezelfde donkere sfeer.
Die duisternis wordt ingeluid door een lange intro waarbij gitaar op de voorgrond treedt. Het klinkt als ingehouden gevaar. Langzaam voegen zich meerdere geluiden samen in een aanhoudende opbouw. Een kerkkoor vol diepe stemmen valt in, precies goed op elkaar afgestemd. Ruben heeft ze immers allemaal eigenhandig ingezongen. De lead vocals klinken laag, soms krakend, soms klassiek, soms gefluisterd. Voorin in de mix alsof het tafereel zich bij je in de kamer afspeelt. Geïnspireerd op Russisch-orthodoxe kerkkoren, Enya en Agnes Obel.
Het tweede nummer, ‘Gathering’, begint wederom met een interessante gitaarmelodie, klinkend alsof je op je tenen loopt. Vluchtig, als ergens omheen draaien en het soms net even aanraken. Sluipend. Afwachtend. Het heeft iets kapots, iets goedkoops. Een breekbare en daardoor prachtige gitaarsound. Een goed contrast met de warme, soms kalmerende sounds die de gitaar ondersteunen. In combinatie met de vocalen een erg kenmerkend geluid dat het gehele album vormt.
‘Southern Masquerade’ heeft in het begin iets weg van een soundtrack voor een horror gothic spookhuis film voor kinderen. Het heeft iets speels, tot de zang het weer laat samenkomen met sfeer de rest van het album.
De tekst uit het nummer 'Justine' geeft de door en door droevige toon van de plaat goed weer. Het is echter niet alleen maar verderf. De droevenis wordt gebracht op een kalmerende, berustende manier. Met een schoonheid waardoor je al het verdriet voor lief neemt, als een herrijzenis uit de dood. Die dood lijkt een centraal thema. Evenals de terugkerende woorden ‘home’, ‘love, ‘dreaming’ en ‘soul’. De teksten worden soms erg mythisch. Maar dat is vast de bedoeling.
De nummers van het album zijn aan elkaar geregen als één lang verhaal. De overgangen van nummer naar nummer en van delen in een song zijn vloeiend en de composities luisteren eerder naar de betekenis van een nummer, dan naar conventionele songstructuren. Het album raakt grote thema’s aan, en doet in opbouw en thematiek denken aan de laatste albums van Nick Cave, met een hint naar meditatiemuziek. Het klinkt voor een plaat getiteld ‘Unholy’ toch vrij heilig.
De echte stilte op het einde van het album duurt maar twee seconde en dat is te kort. Er moeten meer seconden zijn om het op je in te laten werken voor het Spotify-algoritme je iets nieuws voorschotelt. Neem dus vooral twee minuten stilte na het luisteren.