Jane Remover - Revengeseekerz

Wraak is zoet! Dat is misschien niet de meest correcte les die we in dit leven zullen leren, maar soms moet je daar gewoon een beetje schijt aan hebben. Een beetje chaos veroorzaken. Jane Remover is in ieder geval hélemaal klaar met correct zijn en netjes passen binnen het genre waar je hun vorige plaat nog in probeerde te schuiven. Op Revengeseekerz schreeuwt, glitcht en explodéért hen in een cocktail van zo’n beetje alles wat je ooit van hen hebt gehoord. Waar voorganger Census Designated nog als een verdwaalde droom voelde, is dit een frontale aanval op je zenuwstelsel—via héle sicke pophooks, scream therapy en Pokémon-referenties. De plaat opent als een aanval: ‘Psychoboost’ knalt als een kettingbotsing tussen Deoxys en Skrillex, en vanaf daar wordt het alleen maar vreemder, harder, emotioneler. Jane’s stem danst, wringt, gilt en zoent zich een weg door het album, vaak binnen dezelfde 8-bar loop.

En toch, onder al dat sonische spervuur klopt iets breekbaars. Jane weet dan ook precies wat hen doet: onder de lagen overstuurde drums, gesamplede stemmen en autotune, zit een bloedserieus popgevoel verstopt. In tracks als ‘Dreamflasher’ en ‘Dark night castle’ hoor je de rafelrandjes van iemand die midden in de storm probeert vast te houden aan liefde, aan zichzelf. Zou dat het ‘zoete’ zijn waar ze het altijd over hebben?