Loradeniz volgt altijd haar hart

Je hoort mensen weleens zeggen dat ze al hun hele leven met muziek bezig zijn. Tja, wat moet je daaronder verstaan? Speelde diegene dan al geconcentreerd de triangel op de peuterspeelzaal? Het is moeilijk om het je voor te stellen, maar de Turks-Nederlandse Loradeniz geeft er een aardig beeld bij. Op haar vijfde speelde ze namelijk al behoorlijk piano, en toen ze zeven jaar oud was belandde ze in Turkije op het Conservatorium, waar ze klassieke piano leerde. De rest van haar leven is ze bezig gebleven met muziek, van een bachelor in Composition Studies in Istanbul tot een master in Sound Design in Utrecht. ‘Ken je de film Whiplash? Ik ben letterlijk die gozer’, vertelt ze lachend.

Sinds haar master woont Deniz in Amsterdam. Je kan haar daardoor kennen als dj of producer, misschien zelfs van haar gezamenlijke EP met Interstellar Funk. Nu verschijnt op liefhebberslabel Music From Memory haar debuutalbum SUN SHONE, vol doordachte ambient met een vleugje IDM. Afsluiter ‘Aftersun’ zou bijvoorbeeld niet misstaan in de club, wanneer de lange nacht voorbij is en de zon langzaam opkomt. ‘Het is automatisch zo gegaan’, vertelt ze. ‘De eerste helft van het album vloeide uit me net na een periode van heartbreak. Het klinkt daardoor verdrietig. Het tweede deel maakte ik maanden later, toen ik me weer vol energie voelde. Het is ritmischer, ik toon meer lef.’

Ja, want de muziek van Loradeniz is simpelweg een uiting van haar emoties. Ze denkt niet na over hoe het moet klinken, het gebeurt automatisch. Of ze op haar vijftiende had gedacht dat dit in de vorm van ambient zou komen? ‘Nee, echt nooit’, zegt ze lachend. ‘Ik werd gewoon opgeleid tot concertpianiste. Pas tijdens mijn master leerde ik over hedendaagse muziek, elektronica, noise. Ze leerden me dat minimalisme ook mooi kon zijn. Er ging een wereld voor me open.'

Met ambient, hoe mooi en complex het ook is, bereik je vrijwel nooit een groot publiek. Toch stopte Deniz maanden tijd in het produceren van SUN SHONE, waarop ze alles zelf doet, tot aan de vocalen toe. ‘Het is geen strategische keuze. Ik maak geen strategische keuzes wanneer ik muziek maak. Als dat wel zo was, zouden ze er heel anders uitzien. In mijn creatieve proces volg ik mijn hart, niet mijn hoofd. De muziek kwam er nu uit in deze vorm. Ik ben er heel trots op. Muziek draait om emotie. Als de muziek goed is, bereikt het vanzelf het publiek dat het moet bereiken. Als het bij hen emotie oproept, zou dat voor mij heel speciaal zijn.’