Emma-Jean Thackray - Weirdo

‘Alsof Kurt Cobain, Steely Dan en Radiohead zich samen in een huisje in het bos zouden opsluiten en daar veel naar house, pop en soul zouden luisteren om vervolgens samen een album te maken.’ Zo omschrijft multi-instrumentalist en producer Emma-Jean Thackray de sound van haar nieuwe plaat Weirdo. De jazz waar de artieste uit Yorkshire oorspronkelijk in geschoold is, is ze allang ontstegen. Je zou het niet zeggen met al die dansbare funkiness: Emma-Jean rijdt haar rouw en verdriet op Weirdo naar binnen als een soort Paard van Troje. Zoals ze vorig weekend tijdens haar Motel Mozaïque show al zei: de plaat staat vol met ‘lyrics of despair on a joyful groove’. Vorig jaar overleed haar partner namelijk compleet onverwachts. Zo is de muziek op ‘Weirdo’ een soort rouwverwerking, die haar redde uit de wanhopige staat waarin ze belandde. ‘I’m in a black hole of despair, only the beat can pull me out’, zingt ze op de track met rapper Reggie Watts. Toch maakt ze ook een paar komische uitstapjes in haar teksten. Op ‘Tofu’ levert Emma-Jean een vibey lofzang aan het sojaproduct, en op ‘Fried Rice’ uit ze haar gigantische behoefte aan gebakken rijst. Dat zijn óók de jazzuitspattingen van de autistische ADHD’er en zelfbenoemde ‘weirdo’.