Verlammende groene ogen

Noem een Leidse dichter die muziek maakt – wie durft? Rik van Boeckel, zeg je? Klopt helemaal, maar daarnaast is er Jurriaan Beckers. Hij bracht in 2021 zijn dichtbundel Spookrijden naar Palermo uit, heeft een romperwebshop, maakt dadaïstische conceptuele kunst en was hoofd van de chemielaboratoria aan de Hogeschool Leiden. Last but not least: Jurriaan is in 2017 verkozen tot ’Meest burgerlijk persoon’ van Zuid-West Nederland. Niemand zou ooit iets komisch op zijn cv zetten, toch? “Ik kan alles een beetje’, omschrijft hij het zelf.

Hij heeft een muziekproject gelanceerd met de naam ‘Those were not the days’. Eerder was daar al het nummer ‘Let’s do it’ (niet het nummer van Steve Everitt), gevolgd door het recente ‘Victoria’. Het heeft weinig banden met de gelijknamige song van Shane MacGowan & The Pogues, al heeft deze naamgenote ook groene ogen. De projecttitel ‘Those were not the days’ is niet alleen een ontkenning van Mary Hopkin’s evergreen. Het is daarnaast een nieuwe start voor een reeks nummers die door de vooruitgang in de techniek veel beter opgenomen, gemixt en gemasterd kunnen worden. Kortom: Vergeet het verleden en vier vrolijkheid nu.

“She is my dream”
Jurriaan omschrijft zijn genres als “power-pop, vriendelijke pop en tokkelliedjes”. Met de nadruk op de fixerende groene ogen van ‘Victoria’ heeft ze wel iets weg van ‘This magic moment’, al staat daar lust centraal. ‘Victoria’ is bovendien lichtvoeriger. De betovering van haar blik en zachte stem leidt nergens toe: “She is my dream, I guess she will stay there”. De luisteraar wordt richting het eind aangesproken als de droomvrouw: “You cannot fall for me”.

De clip maakt duidelijk dat er een onbezorgd, parodiërend element in het nummer zit: Jurriaan zet de camera neer, draait die naar de rest van zijn tuin, en loopt ermee rond, terwijl hij op niet-aangesloten elektronische instrumenten speelt en met een tak op een pan tikt. Alles zit eerst onder een blauwe, dan onder een ogengroene filter; krassen tekenen de pellicule.

Over de toekomst schrijft hij: “Spinvis was zo’n vijfentwintig jaar geleden al geweldig bezig op zijn zolderkamer, maar wat er tegenwoordig technisch mogelijk is, is bijna ongelofelijk”. Zijn fantasie is de limiet: violen, koren, accordeons, harpen, fagotten - met de computer kan alles. We gaan zien wat voor bombastische orkesten er uit zijn CPU komen.