PP22: Het regent sponzen bij Ramkot
Belgisch trio serveert vleermuizenontbijt
Die naam zegt al genoeg, toch? Rammen = heavy rock ‘n roll. Kot = amai, we hebben hier met Vlamingen van doen. Ramkot is een trio jonge gasten - twee broers - uit Gent die de rockmuziek ontdekten zoals je dat doet wanneer je opgroeide in het streamingtijdperk: alles tegelijk verorberen en geen onderscheid meer maken tussen de classics van Black Sabbath en Led Zeppelin en modernere platen van Jack White en Queens of the Stone Age. Daarmee wonnen ze De Nieuwe Lichting van StuBru.
En staat het ook als een kot? Ja, best wel. In hun gesyncopeerde riffs switchen ze continu slim tussen driekwarts en vierkwarts, en het klinkt superheavy. ‘YEAAHAHHHHHAHHHHHHH’, brult bassist/zanger Hannes Cuyvers regelmatig met de overtuigingskracht van een jonge Ozzy Osbourne, alsof hij al twee vleermuizen tussen zijn tanden heeft vermalen voor het ontbijt. Hij heeft eigenlijk een overtuigendere stem dan gitarist Tim Leyman, terwijl die laatste de lead even vaak pakt. Zonde, want na een halfuurtje gaat zijn nasale knauw een beetje de keel uithangen. Het sterkst zijn hun songs dus als die twee stemmen zich vervlechten in de - best wel catchy! - kopstemrefreintjes.
Hun rock ‘n roll-receptuur is totaal niet vernieuwend, maar zoals er altijd behoefte blijft aan authentieke frietkotten, zo blijft er altijd ruimte voor bands als Ramkot die hun rock oprecht en vol overtuiging naar de festivals brengen.
HET MOMENT
Hé joh, wat is dat nou? Gooit iemand daar een vol biertje naar voren? Oh nee, het is een kleddernatte spons. En daar vliegt er nog een. En nog een. De security smijt ze in het rond ter verkoeling. Het belooft een teringwarme dag te worden. Menig bierbuik is al onder de verzengende zon bevrijd van zijn strakgespannen Pearl Jam-bandshirt. Die glimmen nu niet alleen van het zweet, maar ook van het spons-water. Lekker hoor.