BKS19: Mildlife is de nieuwe categorie festivalsnoepje

Een paar jaar terug was ieder festival op zoek naar zijn eigen verse retro soulzanger. Ideaal voor het feelgood gevoel, vooral bij warm weer een gegarandeerd succes. Sinds de doorbraak van Khruangbin is er een nieuw type act waar festivals op jagen: ontspannen, semi-instrumentale pop met soul, lichte kraut en jazz als basis, space als topping.

Op Lente Kabinet zagen we vorige week het veelkoppige Italiaanse Nu Guinea, hier op Best Kept zien we Mildlife uit Australië. Zij zijn een stuk compacter, want met vier man, maar gitarist Adam Halliwell speelt nogal uitbundig alle gaten vol. Hij lijkt de leider van de band. Hij zingt ook, maar zanger kun je hem niet echt noemen en star quality heeft ie al helemaal niet. Spelen kan ie wel. Zijn gitaar is een stuk belangrijker dan zijn stem, die hij maar sporadisch inzet en dan ook nog verstopt onder een laag galm. Dankzij de discipline van de andere drie blijft het wonder boven wonder toch relaxt, zelfs zeer lichtvoetig. Wel dansen, niet zweten. Lekker vrijblijvend.

Mildlife tourde al met hun landgenoten van Tame Impala, en dat is niet zo gek want Kevin Parker is dol op het softe, licht weirde geluid dat we hier horen. Het is jammer dat de uitstraling ook bij de andere drie volkomen ontbreekt en dat de muzikanten weinig terug geven aan de enthousiaste reacties voorin de zaal, anders zou het helemaal een geheide winner zijn.

HET MOMENT
Adam Halliwell zet zijn gitaar opzij en grijpt de dwarsfluit voor een psychedelische solo zoals we die na Thijs van Leer nooit meer geaccepteerd hebben. Zo zie je maar, geen dogma is heilig.

Voor meer Best Kept Secret 2019 check je ons uitgebreide dossier.