DTRH17: Cage the Elephant doet waarvoor ze kwamen
Alles uit het boekje, maar wel de hits
Een poosje geleden was Cage the Elephant nog heet nieuws. Een fan klaagde ze aan, omdat de dronken gitarist zijn instrument in het pubiek gooide. Vol in het gezicht van de fan. De zaak loopt schijnbaar nog en wellicht dat ze daarom dat soort acties niet uithalen vandaag. Maar het blijkt genoeg om het festival wakker te schudden.
Cage the Elephant is al even bezig, kijk deze 3voor12 sessie maar uit 2008. Vier studio-albums, een vijfde (Unpeeled, met strijkorkest) onderweg. En toch is het lastig om ze met ogen dicht te herkennen aan hun geluid. Precies dat is wat ze zo populair maakt. Ze laten de halve rockgeschiedenis langskomen. Frontman Schultz heeft de afgeknepen stem en looks van een jonge Mick Jagger, en rent cocky over het podium als een driftig gastje uit Manchester uit de jaren negentig. Het andere moment klinkt hij snerpend als Jack White, weer iets later klappen bluesy hardrockriffs erin. En nogal eens klinken ze als de hele golf gitaarbands uit begin 2000.
Nope, origineel is Cage the Elephant echt nergens. Maar met de attitude, en simpelweg goed bij elkaar geraapte nummers, komen ze ver genoeg. Al vroeg in de set springt de gitarist al het publiek in. Geen fan knockout dit keer, wel de halve tent al vroeg op de dag aan het juichen. Hetzelfde als tegen het eind de zanger gedragen door de meezingers vooraan zijn buikzweet afklopt. Alles komt uit het boekje, maar het werkt als een gek. En dat is misschien toch het belangrijkste zo vroeg op de eerste dag van het festival.
HET MOMENT:
Halvewege de set komt hun doorbraaknummer: ‘Aint No Rest for the Wicked’. Toen het nummer in 2008 uitkwam voelde het al laat voor die sound, nu weer tien jaar later al helemaal. Toch, als je ziet hoe hij vandaag weer ontvangen wordt: een hit blijft een hit.
Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.