Paaspop 2024: Sophie Ellis-Bextor speelt Phoenix vol met iconische discocovers

De Britse zangeres Sophie Ellis-Bextor maakt een aanstekelijke mix van disco en pop met een vleugje 80's synths. Uitstekend materiaal om een festivaltent mee te vullen zou je dus denken.En toch lijkt het eerst nog moeilijk om het Paaspop publiek de aandacht erbij te laten houden. Ze lijken meer bij te willen kletsen van wat ze verder dit weekend al gezien hebben dan hun dansmoves laten zien bij Sophie Ellis-Bextor. Misschien dat ze het vertrouwen verloren toen de zangeres aangaf dat iedereen mooi op de maat mee klapte. Daar staan Nederlanders nou eenmaal niet om bekend. 

De zangeres klinkt loepzuiver, maar de vraag is hoeveel dat eigen kracht is en hoeveel techniek, want wanneer ze het publiek toespreekt tijdens een cover van ‘Crying At The Discotheque’ (Alcazar) klinkt haar stem wel degelijk vlakker en ook iets stiller dan tijdens de songteksten. Cover of niet, het is een iconische discotrack die al snel meegezongen en hard meegezongen wordt. En ietsjes later bij ‘Get Over You’ beginnen de heupen dan toch goed los te komen. Als ze daar achteraan nog zo soepel een setje discoklassiekers covert dat je gaat denken dat ze van haar zijn, is de tent toch wel weer helemaal wakker en klaar om te gaan. Vooral ‘Gimme Gimme Gimme’ en ‘Like A Prayer’ worden van voor naar achter mee geschreeuwd, door jong en oud. Het staat propvol, zo vol dat er geen nieuw publiek meer bij mag.

Is de opbouw van de set niet verkeerd als het publiek in de eerste 20 minuten stilvalt maar daarna tot het einde de benen niet stil kan houden? Helaas moeten we aan het einde toch wel concluderen dat er meer covers dan origineel materiaal is gespeeld, maar is dat wel zo erg als we denken? Als er maar gedanst kan worden, en dat kwam na een stroeve start meer dan goed. Al helemaal wanneer herboren hit ‘Murder On The Dancefloor’ als set afsluiter ingezet wordt en tot ver achterin wordt meegezongen.