Paaspop 2017: The Book of Gavin James is long and boring

Matt Simons, die andere singer-songwriter in hetzelfde straatje als Gavin James, is nog maar net klaar met spelen in de Apollo of het is alweer tijd voor de Ierse jongeman. De set begint met een aantal zielige liedjes over mislukte liefdes en zijn gebroken hart. Met een snik in zijn stem bezingt hij zijn hartenzeer en imponeert hij de Phoenix met zijn loepzuivere kopstem.

Dat James een indrukwekkende stem heeft, staat buiten kijf, maar wat betreft songwriting valt er echt nog wel iets te winnen. Iedere song heeft vrijwel dezelfde opbouw. Het begint klein, vervolgens komt de rest van de band erin met een folky beat, dan bij de bridge tokkelt James solo op zijn gitaar en zingt hij met een breekbaar hoog stemmetje en tot slot een climax met de hele band erbij. Gooi er hier en daar nog een hoge kopstem doorheen en je hebt een Gavin James song.

Het dieptepunt van de set is toch wel echt de Louis Armstrong imitatie bij de cover van A Wonderful World. Hij zet het nummer in alsof de wereld heel mooi is maar hij er niet van kan genieten omdat zijn hart gebroken is en vervolgens imiteert hij de doorleefde en unieke stem van Armstrong, die in de verste verte niet op die van Gavin James lijkt. Gelukkig moet hij er zelf ook om lachen, want dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op.

Het publiek in de Phoenix vindt het overigens zeer vermakelijk en zwijmelt weg bij de treurige liefdesliedjes van de 25-jarige Ier. De hits Nervous en The Magnetic Fields-cover The Book of Love worden luidkeels meegezongen. Gavin James is duidelijk een publiekslieveling die een (over)gevoelige snaar weet te raken bij het Paaspoppubliek.