Victoria Canal - Slowly, It Dawns

Een paar jaar geleden maakte Spaans-Amerikaanse singer-songwriter Victoria Canal als 1 april-grap een Rolling Stone cover met de tekst: ‘Victoria Canal blaast Chris Martin van z’n sokken en wordt uitgenodigd om voor altijd met Coldplay mee op tour te gaan.’ Toen verre van realiteit. Maar, een collega van de Coldplay-frontman pikte het grapje online op en stuurde Victoria’s indiepop aan hem door. Wonder boven wonder was hij daadwerkelijk zwaar onder de indruk van Canal’s muziek en dus hielp hij haar aan een platendeal. Afgelopen zomer werd Victoria’s droom nog echter, toen Chris Martin haar uitnodigde om ‘Paradise’ met de band mee te spelen op Glastonbury, voor wel honderdduizend man. Manifesteren kun je leren dus.

Deze week bracht Victoria Canal, die al op haar dertiende haar eerste demo opnam, eindelijk haar debuutalbum Slowly, It Dawns uit. Het zit vol met mooie, zachte en soms stevigere popliedjes. Victoria’s stem klinkt als een kruising tussen Billie Eilish en Phoebe Bridges. De productie is vlijmscherp, dat merk je vooral in het kleine. Zo voel je op het hartverscheurende ‘Totally Fucking Fine’ de cadans en zwaarte van de pianotoetsen door de luidsprekers heen. Ook ‘Barely’, een nog kleiner liedje over de nietigheid van ons bestaan, wordt zowel sterk als kwetsbaar gedragen door gitaargetokkel en Victoria’s fluisterende falsetto-stem. Toch horen we op Slowly, It Dawns ook een stuk meer dan piano- en gitaarpop. Neem ‘California Sober’ bijvoorbeeld, waarop Victoria haar slaapkamerfantasieën bezingt. Cubaanse ritmes en koortjes, een stevige beat én dwarsfluit gooien daar de verwachtingen op de schop. En op ‘Cake’ zetten trekkende synths in, waarna subtiele hints naar drum ‘n bass volgen. Vergeet niet ook slotnummer ‘swan song’ te checken, volgens Chris Martin een van de beste ooit geschreven.