We moeten de Papa Roach-fans alvast teleurstellen: ondanks hun mooie plek in onze toplijst van de zaterdag, hebben ze de top 25 van Lowlands 2025 helaas niet gehaald. Er was simpelweg teveel moois om uit te kiezen! Die geweldige show van Sef bijvoorbeeld, een kroon op zijn carrière (tot nu toe!). Of FKA twigs met haar hypnotiserende performance. Maar over de nummer één waren we snel uit: van alle keren dat we Raye zagen, was dit haar allerbeste show.
Sjongejongejonge, wat wordt er een flink potje gemusiceerd op het podium bij Vampire Weekend! Dat blijkt al vanaf de showopeners ‘Ice Cream Piano’ en ‘Classical’ van het laatste album (barokke songs vol buitelende viool- en pianopartijen) tot aan slotsong Walcott (wanneer Ezra Koenig z’n plectrum het publiek in gooit voordat hij van het podium stapt).
Steeds als je denkt dat hij al zijn bangers heeft verschoten, tovert hij er nog eentje uit de mouw. En wat is een after zonder een oude vriend die onverwacht komt binnenlopen. In dit geval natuurlijk Faberyayo, die Jim tijdens hun nieuwe track ‘Lichten van de Stad’ een lesje crowdsurfen geeft.
Als Ierse band voelt The Murder Capital een sterk verwantschap met de onderdrukte Palestijnen en hebben zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een belangrijke stem voor Gaza. Hun woede, verdriet en troosteloosheid over de staat van de wereld zijn echt en pijnlijk herkenbaar. Dit is geen doemdenken, dit is urgentie.
ECHTE liefde ontvangt Mula vanaf het moment dat-ie aankondigt dat het nu wel echt ‘tijd is om ‘naar de k*nker te gaan’. Vanaf dan is de Bravo bijna een continue moshende, springende massa. Mula en z'n muzikale metgezel Rangel zorgen steeds maar weer voor pieken met hun keiharde opbouw en elektronische breaks.
Zodra ze losbarst, valt op hoe natuurlijk Chappell op het podium staat. De enorme Alpha (15.000 man) bespeelt ze schijnbaar met gemak. Ze springt over het podium, rent die trappen op, verschijnt dan ineens weer op een van de balkonnetjes. Haar stem is krachtig, met het ene moment een power-uithaal met een herkenbare snik die bijna tegen jodelen aan zit, en dan weer een zachte, bijna fluisterende zin.
Van geen band lijkt dit weekend meer merch verkocht te zijn dan van deze Ierse band. Je ziet het werkelijk overal, en in het voorvak van de Alpha kun je er minstens vier elftallen uit samenstellen. Fontaines DC is in korte tijd een band geworden waar mensen bij zweren, waar ze bij willen horen. Die fanatieke fans zijn ook zeer bereid om mee te groeien in het geluid van de band.
Die stem, die zo schor en rafelig is dat je er een stuk kaas op zou kunnen raspen. Bijzonder hoe er vanaf de gigantische uithalen bij de akoestische tokkelballad ‘You Noticed’ iets bij haar lijkt te gebeuren: zó groot is de staande ovatie die ze erna krijgt, zo veel mensen zijn aan het huilen, dat ze daarna ‘Conceited’, met z’n funky plakbassen, zelfs breed glimlachend staat te zingen. Zo zingt ze haar zenuwen knock-out.
De laatste vijf edities kende Lowlands vier keer een Nederlandse headliner. Dat begon met een invalbeurt van De Staat toen The Prodigy wegviel, maar het is inmiddels een heuse traditie aan het worden. Job Jobse en KI/KI draaiden al op elk hoekje van het Lowlands-terrein, en toch loopt het hele terrein leeg naar de Alpha om dit mee te maken.
Eindelijk gerechtigheid! Bizar eigenlijk, maar nooit eerder stond Sef solo op Lowlands: hij mocht al eens opdraven met Flinke Namen way back in 2009, werd vorig jaar last-minute ingevlogen met Abel en speelde tussendoor nog allerlei gastrolletjes in de shows van Dio, The Opposites en Jungle By Night. Maar in zijn eentje de stap naar de Alpha? Die had Sef zelf ook niet verwacht te maken. ‘Ik kan jullie wel vertellen: ik heb tantu lang hierop gewacht!’
Gerechtigheid voor Queens of the Stone Age! Na een gedwongen afzegging vorig jaar, maken ze het dit jaar helemaal goed in Biddinghuizen. De Californische rockers gaven een ijzersterke show met swing, spierballenrock en een frontman in bloedvorm. En dat was het wachten meer dan waard.
Zo zegt FKA twigs concerten af, zo krijgen we er eentje cadeau. Zo voelde het toen Lowlands kort voor het festival de avant-pop-ster toevoegde. Een mooie kans om de Eusexua tour nog te zien: vanavond is de laatste show van de tour. Dat geeft een extra emotionele lading bij de zangeres en haar crew, die overslaat op het publiek.
We horen hem wel, maar we zien hem nauwelijks. Het podium van de Heineken hangt vol rook, en door het tegenlicht zien we alleen drie schaduwen. Eén van die schimmen moet Mk.gee zijn, de enigmatische gitaarheld uit New Jersey, die jaren tachtig rock door de versnipperaar haalt en van de brokstukken een impressionistisch kunstwerk maakt.
Raye komt op als een wereldster uit het oude Hollywood. Een classy zwarte jurk, Balenciaga-zonnebril, blote voeten, band strak in pak, haar naam in grote lichtletters achter zich. En na die moeiteloze uithaal in opener ‘Oscar Winning Tears’, ziet iedereen die een plekje in de Alpha heeft bemachtigd: dit wordt een absolute zegetocht.