LL25: Het Lowlandsdebuut van Chappell Roan is een sprookje LL25: Het Lowlandsdebuut van Chappell Roan is een sprookje

Ze staat in een illuster rijtje: onder andere Muse, Mumford & Sons en Billie Eillish mochten gelijk na hun debuutplaat al een headline-spot op Lowlands vullen. Chappell, het nieuwste lid van die club, scoorde hits met flamboyante meezingers als ‘Good Luck, Babe!’ en ‘Pink Pony Club’. Maar eigenlijk waren het vooral haar liveshows die zorgden dat ze in de zomer van 2024 ineens als een raket ging. Filmpjes van haar optredens op Lollapalooza en Coachella gingen viral, waarna ze op zo ongeveer elk festival een groter publiek trok dan het podium aankon. Dat schept hoge verwachtingen voor haar show op de zaterdagavond van Lowlands. De spanning in de Alpha is voelbaar. Lesbian Pride- en regenboogvlaggen wapperen boven de menigte, er klinkt gegil, geklap en opgewonden geroezemoes. Typisch Lowlands: een Charli xcx-T-shirt staat schouder aan schouder met een shirt van Suicidal Tendencies. De sfeer is vrolijk en ongedwongen.

En dan is ze daar ineens. In het torentje links verschijnt ze, fel verlicht door een witte spot. Haar kostuum is extravagant als altijd: glimmende groene linten hangen langs haar lichaam, op haar hoofd een vlinderkroon. Haar vijfkoppige band speelt een lekker bombastisch uitgesmeerd intro van één van haar meest opzwepende synthpopliedjes, ‘Super Graphic Ultra Modern Girl’. Zodra ze losbarst, valt op hoe natuurlijk Chappell op het podium staat. De enorme Alpha (15.000 man) bespeelt ze schijnbaar met gemak. Ze springt over het podium, rent die trappen op, verschijnt dan ineens weer op één van de balkonnetjes. Regelmatig kijkt ze bewust in de camera’s, zodat ze je ook vanaf de grote schermen recht aankijkt met een doordringende blik. Haar stem is al even krachtig, met het ene moment een power-uithaal met een herkenbare snik die bijna tegen jodelen aan zit, en dan weer een zachte, bijna fluisterende zin. 

Het voelt als rauwe star power, alsof het allemaal vanzelf gaat, maar eigenlijk is ze al zeker tien jaar aan het ploeteren. Voor het grote publiek bestaat Chappell Roan pas sinds een jaar, maar ze kreeg haar eerste platencontract al op haar zeventiende. Zoals Lady Gaga haar carrière ooit begon met optreden op de parkeerplaats van een IKEA, zo stond Chappell in haar eentje met een keyboard in het park ‘Pink Pony Club’ te zingen voordat ze haar echte doorbraak kreeg. 

Super Graphic Ultra Modern Girl
Femininomenon
After Midnight
Naked in Manhattan
Guilty Pleasure
Casual
The Subway
Hot To Go
Barracuda (Heart cover)
Picture You
Kaleidoscope
The Giver
Red Wine Supernova
Good Luck, Babe!
My Kink is Karma
Pink Pony Club

Die ervaring en werkethiek betaalt zich nu uit in een show vol memorabele momenten. Nieuw liedje ‘The Subway’ bijvoorbeeld, een liefdesverdriet-ballad en voor Chappells doen behoorlijk subtiel, met dromerige Cocteau Twins-gitaar en melancholische gelaagde koortjes. Dat liedje groeit en groeit maar, wordt steeds meeslepender, haar uithalen steeds iets hoger en wanhopiger, tot aan de meeslepende climax. ‘Hot To Go’ is juist lekker brutaal en opzwepend. Het publiek moet van tevoren eerst een YMCA-achtig dansje leren -- ja, ook iedereen achterin, zegt ze, hup hup! Een groot deel van het veld heeft gelukkig z’n huiswerk gedaan; zo moeilijk is het ook niet, het valt gelukkig prima binnen de comfortzone van de gemiddelde stijve Hollandse hark. Zij die het nog niet kennen, spreekt Chappell speels toe: ‘Oh, you’re new here? Welcome, bitch!’ 

De hele show blaakt ze van het zelfvertrouwen. Tenminste, zo lijkt het. Tot ze tussen de liedjes door even een moment stilte laat vallen. En dan komt het eruit: ‘Ik voel me vanavond heel zelfbewust, ik weet niet zo goed waarom’, zegt ze, zichtbaar gefrustreerd met zichzelf. ‘Ik voel me alsof het de eerste dag op school is, en ik een beetje een spannende outfit aan heb gedaan, en ik met allemaal mensen moet praten die ik nog niet ken.’ Het publiek uit steun in de vorm van gegil en geklap. ‘Ik ben heel dankbaar om hier te zijn’, voegt Chappell nog toe, ‘maar mocht je denken: “wat is er mis met haar?”, dan ben je niet gek.’ Zelfs als grote popster kan je je nog klein voelen. En juist in die eerlijkheid zit ook haar kracht.

Bij de eerste noten van ‘Good Luck, Babe!’ doet het hele veld als één man twee grote stappen naar voren. Iedereen wil dichterbij Chappell staan om dit moment samen met haar te beleven. Op het hele veld wordt uit volle borst meegezongen. Een jaar na haar grote doorbraak maakt Chappell Roan de belofte helemaal waar op haar sprookjesachtige Lowlandsdebuut.

Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag 16 augustus, 22.09 uur en zondag 17 augustus, 22.06 uur naar de VPRO op NPO 3, of kijk terug via NPO Start