LL25: Job Jobse en KI/KI zijn Kinderen van Lowlands

Weet je nog die keer toen Job Jobse met Luc Mast en Elias Mazian als The Love Triangle in de X-ray draaide? Toen ie ‘Let It Happen’ en ‘Drop The Pressure’ in elkaar liet overgaan? En toen ze eindeloos ‘Summer Jam’ aan het teasen waren? Of die keer in de Bravo toen iedereen zo als haringen in een ton stond dat niemand echt danste en er eigenlijk geen klap aan was? Waar was je toen hij de Armadillow afsloot? Daar was je toch wel bij? Of was je toen al afgehaakt? Of KI/KI, piepjonge hardtrance hype, die midden in de nacht met haar allereerste tune de tent al ondersteboven draaide? En hoe ze vervolgens razendsnel doorgroeide naar Bravo-formaat?

Job Jobse en KI/KI zijn allebei kinderen van Lowlands, net als De Staat, net als The Opposites en Goldband, de acts die eerder de kans kregen de Alpha af te sluiten. Dat is een wezenlijk verschil met grote tourende acts als Queens Of The Stone Age, Foo Fighters, Nine Inch Nails en Editors, die hier allemaal passeerden. Het is een belangrijke factor in de hype die de twee vanavond om zich heen hebben hangen. Het zijn 'onze' Job en 'onze' KI/KI. En natuurlijk hun dj-reputatie: altijd gaat het dak eraf. Job Jobse doet dat al vanaf club Trouw in Amsterdam, waar hij van wc-dj tot golden boy uitgroeide. En toen hij van diepe house, synthpop en italo op het trance-pad belandde, trof hij daar KI/KI, een jaar of acht jonger en de rising star van de Spielraum feesten. Ze draaiden vaker back to back, maar alweer lang geleden. En dus is het momentum enorm.

Het duo trapt voor een gretige en afgeladen Alpha af met een flard van ‘Thunder’ van The Opposites (licht uit en klaar om te gaan…), en vervolgens een hardhouse hit van Pegassi, ‘Yo Yo Yo’. Ah, dit gaan we doen, vol gas, snel en gejaagd. Het is de sound van nu en vooral de sound van KI/KI. Achter en links en rechts van de booth zijn hekken geplaatst, waarachter vrienden en ingelote fans mogen dansen. Jammer dat Job voor de gelegenheid Boiler Room legende The Lizard niet heeft opgetrommeld, maar de lange jongen recht achter de dj’s doet ook zijn best, net als opa (81!) en ma KI/KI links. Grappig om te zien dat Job en KI/KI voortdurend druk met elkaar aan het overleggen zijn, wijzend op een draaitafel, buigend over het display. Alsof ze willen laten zien: deze anderhalf uur zitten zeker niet dichtgetimmerd, alles kan gebeuren.

Toch kun je er best een bingo-kaart naast leggen: natuurlijk komen KI/KI hitjes langs, ‘5 Minutes Of Acid’, haar edits van Felix’s ‘Don’t You Want Me’ en Fatima Yamaha’s ‘What’s A Girl To Do’. We krijgen een opgekrikte versie van ‘Insomnia’ en een bubbling-edit van Tiësto’s ‘Lethall Industry’, 'Sandstorm', da's wel over het randje, en zelfs de epische hardtrance klassieker van Jones & Stephenson waarmee ze de set afsluiten stond op het lijstje der verwachtingen. Noem het 'the best of'. Het zijn hits binnen het specifieke idioom van de trance dat deze twee zich eigen hebben gemaakt.

Op zo’n mega podium is de ruimte voor verrassingen niet heel groot (of althans: die keuze maken de twee vandaaag), en des te spectaculairder is de lange trance-plaat van S-Xpress zangeres Sonique uit de late jaren negentig die Job Jobse er op legt. Het is er ook eentje die hij vaker draait, zelfs twee jaar geleden in de Bravo nog, weet iemand vooraan, maar het is een verademing dat een track ineens zeven, acht minuten de tijd krijgt om je allerlei kanten op mee te nemen, met een emo vocal stuk aan het begin en een epische drop verderop. Lasers! Als je ziet hoe hard het publiek op dit moment gaat denk je: hier was best meer ruimte voor geweest. Eerlijk gezegd is het dan een beetje een domper om meteen Ki/Ki’s verse trancy eurodance hitje met Marlon Hoffstadt er achteraan te krijgen, ‘Losing Control’, een compact drie minuten niemendalletje dat helemaal geen ruimte biedt om echt de controle te verliezen. Ach, het is ook snel voorbij.

Vlak voor het einde klapt er een hardstyleplaat van Showtek in en stapt Opposite Willem met een spacey electrozonnebril op de booth. Hij begint aan een speciaal op Lowlands aangepaste speech, een variant op het oorspronkelijke ‘I live for hard styles’. ‘Iedereen hier weet: dit is geen ontsnapping, dit is realiteit. Onze versie. We zijn geen zombies, we zijn dromers met beats onder onze huid. We vluchten niet, we willen terug naar wie we echt zijn. Dus ja, ik leef voor de dag, ik leef voor het weekend, ik leef voor Lowlands baby.’

Een moment later is het klaar en stroomt het Alpha-terrein weer leeg, de nacht in. ‘Het zou jammer zijn als het hier ophoudt’, zegt een meisje tegen een lange jongen en zijn vriendin die ze kennelijk ergens in de Alpha ontmoet heeft. ‘Ik kan jullie ook toevoegen aan onze appgroep. Ja toch? Zal ik dat doen?’ Op naar nieuwe vrienden en nieuwe Lowlands-avonturen.