De ambient van Mattheis ontluikt als lentebloesem

Er zijn albums die je meeneemen op reis, er zijn albums die bijna zelf een reis zíjn. Waiting for the Silhouette, de nieuwste plaat van Mattheis, behoort tot die laatste categorie. De Rotterdamse producer, al jaren een sleutelfiguur binnen het Nous’klaer Audio-label, schildert met de plaat een voorstelling van een wandeling door de natuur. Een tocht waarbij de silhouetten van de bergen zich langzaam onthullen, van schaduwachtig naar robuust en imponerend. Of nou ja, dat mag je eigenlijk zelf invullen. Mattheis vindt dat we het allemaal niet zo ingewikkeld moeten maken: gewoon écht luisteren is genoeg.

‘Ik ben heel visueel ingesteld,’ vertelt hij. ‘Ik hou van bergen, silhouetten, en het idee dat iets zich langzaam ontvouwt. Dat probeer ik in mijn muziek ook te vangen: een subtiele opbouw waarin je steeds meer wordt meegenomen, zonder dat je direct merkt wat er verandert.’ Die aanpak hoor je terug in de organische flow van het album. Tracks als ‘All Meanders’ en ‘Col’ ademen een dromerige gelaagdheid, waarin analoge synths en pulserende arpeggio’s in en uit elkaar vloeien. Hier geen harde drops of voorspelbare climaxen, maar een geleidelijke transformatie – als een mist die optrekt en een landschap onthult.

‘Ik had geen vast omlijnd idee,’ zegt hij. ‘De tracks ontstonden geleidelijk, in dialoog met elkaar. Op een gegeven moment voelde het als een geheel, in plaats van een verzameling losse nummers. Dat was voor mij essentieel.’ Dat hoor je ook terug: Waiting for the Silhouette voelt als een zorgvuldig geweven tapijt van geluiden, waarin elk element een plek heeft zonder overheersend te zijn.

Voor Mattheis is de perfecte setting voor deze muziek ergens in de natuur: in de duinen, in de bergen of langs het strand. Maar sommige tracks werken ook goed in een donkere club. Dat is dan ook de kracht van dit album: het is introspectief, maar ook lichamelijk. De muziek laat zich niet vastpinnen in één context, als een silhouet dat verandert afhankelijk van het licht.