DTRH17: Zelfs The Lemon Twigs worden volwassen

Het lijken twee muppets, de broers D’Addario die zichzelf The Lemon Twigs noemen. De een met een pony die pas ophoudt op de brug van zijn neus, de ander met een kapsel dat ook maar zo een Rod Stewart-pruik. En met hun cartooneske motoriek zouden ze ook prima door kunnen gaan voor een stel poppen.

Het was een van de gekste debuutalbums van vorig jaar. Geproduceerd door Foxygen bovendien, dan weet je eigenlijk al hoe laat het is. Ook The Lemon Twigs duiken op een totaal niet ironische manier de muziekgeschiedenis in. Een nummer kan bestaan uit een progsolo, wat Britse sixties harmonieën en nog een beetje surf. Op hun album komen ze er gek genoeg mee weg, live is het nog een beetje wisselvallig. Vandaag niet. Er zijn dan wel iets minder koprollen, ze spelen er niet minder fel om. Sterker nog, zo volwassen als vandaag speelden ze nog niet vaak in Nederland. De bizarre overgangen in de nummers worden vol overgave gespeeld, met overslaande stem brullen ze zich door hun nummers. Heel even is er een glimp van hoe groot ze kunnen worden.  

We schreven het al op SXSW: er zijn twee mogelijkheden: of over vijf jaar is The Lemon Twigs de beste indieband van de wereld, of de tieners zijn met knallende ruzie of zelfs koelbloedige broedermoord uit elkaar. Vandaag zijn ze weer een heel klein stapje in de richting van het eerste scenario gegaan.

HET MOMENT:
De Jonathan Richman-cover laat mooi zien hoe goed de jonge gastjes hun klassiekers kennen, maar het beste is toch als ze halverwege de gekte terugvinden die vandaag een beetje weg leek. Spagaten, stuiterend over het podium en benen die weer de lucht in worden geslingerd.

Volg Down the Rabbit Hole op de voet met onze livestream, alle video-opnames en het dossier.