Kids With Buns laat de Hall of Fame stralen tijdens meeslepend Tilburgs debuut
Met een warm bad aan songs van het debuutalbum 'Out Of Place'
Met het vooruitzicht op de mainstage van Rock Werchter, zou je verwachten dat het Antwerpse trio BLUAI weet hoe ze een podium moeten veroveren. Toch voelt de opening van hun optreden wat ingetogen aan. Pas wanneer ze oudere nummers als 'My Kinda Woman' uit de kast halen, laten ze echt zien waarom ze die plek verdienen. Hoewel de kers op de taart aan het begin dus een beetje ontbrak, smaakt hun nostalgische indiefolk naar meer, en geven ze de hoofdact de ruimte om de avond af te toppen.
Marie Van Uvtvanck en Amber Piddington, alias Kids With Buns, weten hier wel raad mee. Als twee enthousiaste lammetjes die de wei weer mogen betreden, springen ze de Hall of Fame stage op. Ondersteund door drummer Dajo Vlaeminckx en bassist/toetsenist Stijn Konings, brengt het Vlaamse duo voor het eerst hun indiepopsongs op Tilburgse bodem. En aan de big smiles op hun gezichten te zien, kunnen ze niet wachten. Hun bruisbal aan energie ontspringt dan ook meteen in een warm bad van zonnig klinkende gitaren en opzwepende drums in 'Daughter'. Een nummer van hun debuutalbum Out Of Place dat in oktober 2023 uitkwam en waar we nog veel meer van horen deze avond. Zoals het krachtige 'Colder', waarin Piddington haar gitaarskills flink toont en Van Uvtvanck ons ondertussen verwarmt met haar prachtige anrogiene stem.
In deze warmte belanden we op een plek waar problemen niet bestaan. En dat is knap met lyrics die hier schril mee in contrast staan. Zo bespreken ze in 'Nothing New’ hoe het is om je plekje te zoeken, maar deze niet te kunnen vinden. De teksten gaan soms erg diep: “You made me think I was sick, Oh lord, I even believed it”. Toch horen we gelukkig in de praatjes tussendoor ook de luchtige kant van het duo. De Turnhoutse Piddington vertelde hoe ze vroeger vaak met de rechtstreekse bus voor edibles de grens overstak. Maar ‘natuurlijk’ niet alleen daarvoor; ook om concerten bij te wonen. “We hebben lang gewacht om hier zelf te mogen spelen” en het diverse publiek - van single boomers tot aan opgewekte youngsters - is zichtbaar heel blij dat het zo ver is.
Al helemaal wanneer we 'Waiting Room' horen, een nummer die ze al een jaar niet on stage hebben gespeeld. “Omdat het nogal close to home is”, aldus Piddington. In deze kwetsbaarheid zien we de puurste vorm van het duo, wat het hoogtepunt van de avond maakt. Met nog een laatste heartbreak song, die wat aan de verdrietige kant is voor de toegift, sluit de band toch hoopvol af. We ontwaken uit onze droomwereld en verlaten de zaal met een glimlach en onze zorgen achtergelaten op de 'Bathroom Floor'.