Zonnemaire Buitengewoon: poëtische beats en woestijnvibes op de boerderij
“Zo lekker, zo lekker, zo mooi!”
Een boerderij aan de Schapenweg in het rustige Zonnemaire blijkt opnieuw het decor voor iets bijzonders: Zonnemaire Buitengewoon, een kleinschalig festival dat gastheer Jaap Verseput een paar keer per jaar organiseert. Deze zondagmiddag staan er twee totaal verschillende acts op het erf: Matta Klap, een experimenteel collectief uit Zierikzee en omstreken, en TisDass, een woestijnbluesband uit Niger.
Na een korte, droogkomische introductie — waarin Jaap zijn zelfgebouwde toiletwagen uit 1995 trots aanprijst — trapt Matta Klap af. De band is ontstaan naar aanleiding van een idee van filmtheater fiZi, en bundelt de krachten van Swen Blikman, Brian Martens en een stel eigenzinnige muzikanten uit de regio.
De set begint met gitaargeluiden en gaat dan meteen voluit: “Matta Matta Klap!” roepen Blikman en Martens, waarna een stroom van poëtische, soms confronterende teksten volgt, ondersteund door jazzy sax (Jaap zelf), warme toetsen, en speelse geluidseffecten.
In tracks als Ups & Downs wordt duidelijk waar de energie vandaan komt: “Hoe meer mij naar de grond trekt, hoe meer ik ga leven.” Het is geëngageerd en persoonlijk, maar nooit zwaar — zeker niet als Swen luchtig opmerkt: “We hebben ook vrolijke liedjes hoor. Mocht het depri zijn: er is altijd iemand met wie je kunt praten.”
Matta Klap is geen doorsnee band. Brian Martens maakt ontwapenend schaamteloze geluiden en de teksten van Swen rijmen met speelse ernst over ‘big business’ en de rotsvaste zekerheden in het leven, zoals de kringverjaardag. “Je ziet me wel, maar ik zweef ergens anders.” Kinderen gillen mee met afsluiter Naaktslak, een meebruller over leven zonder comfort: “Geen hooi op m’n vork, geen ballenbak!” Het is absurdistisch, opzwepend en verrassend dansbaar, met een heuse ‘drop.’
Dan verschijnt TisDass ten tonele: vier mannen in traditionele gewaden, gesluierd met witte sjaals. De band van zanger/gitarist Moussa Kildjate Albadé (ooit bassist bij Bombino) toert ruim twee maanden door Europa ter promotie van hun derde album Houmaïssa (2023). Het is hun derde bezoek aan Zonnemaire.
Wat volgt is een zinderende set vol Touareg desert blues, met hypnotiserende gitaarloopjes, rollende percussie en bezwerende zang. We verstaan de teksten niet, maar de boodschap is voelbaar: verbinding, vrede en het verlangen van een nomadisch volk. “Peace for the world,” benadrukt Moussa zijn boodschap. En ondanks de herhaling in de muziek — of juist daardoor — word je langzaam meegezogen in een trance-achtige flow.
TisDass bouwt subtiel op, versnelt, laat los, en zet dan weer aan. De saamhorigheid groeit met elk nummer. “C’est chaud, hein?” verzucht Moussa tussen twee nummers door — en dat is het. Als het einde nadert, jakkert de band richting een explosieve climax. “Merci beaucoup!” roept Moussa, drijfnat van het zweet. Het publiek ook. En de boerderij gloeit na.